ΑΚΙΣ (17-06-99)
«Βατά»...	«Τα θέματα ήταν βατά» λένε οι ειδήσεις. Το ίδιο δηλώνουν και οι μαθητές. Κι εμείς, παιδιά των «εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων» του '60, ακούμε και απορούμε. Δηλαδή τι θα πει «βατά»; Θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Υπάρχουν σε εξετάσεις «βατά» και «μη βατά» θέματα; Οι εξετάσεις, αν δεν κάνουμε λάθος, γίνονται για να επιλεγούν οι καλύτεροι. Οταν το θέμα ειναι «βατό», θα βαρεθείς να μετράς «εικοσάρια». Και τι γίνεται όταν όλοι σχεδόν πάρουν «είκοσι»; Δηλαδή εμείς, που για να πάρουμε «είκοσι» από τον Λαζάρου ή τον Τζούφλα, τον Ληξουριώτη, τον Κουτρολίκο ή τον Ευθυμίου έπρεπε να γράψουμε καλύτερα κι από τον... Τζάρτζανο, τι είμασταν; Λιγότερο έξυπνοι ή λιγότερο διαβασμένοι; Ποτέ, όμως, δεν θυμάμαι τις εφημερίδες εκείνης της εποχής να αφιερώνουν τόση έκταση στις «Πανελλήνιες». Βλέπεις τότε δεν υπήρχε η τηλεόραση. Ουτε καν η κρατική! Δεν λέμε, σωστά αγωνιούν οι γονείς, σωστά πασχίζουν τα παιδιά. Τρομερός και αδυσώπητος ο ανταγωνισμός, τεράστιες οι δυσκολίες στον τομέα της απασχόλησης. Αλλά μήπως κάπου υπερβάλλουμε όλοι μαζί; Και μήπως η υπερβολή αρχίζει από την απλή, απλούστατη, φράση «τα θέματα ήταν βατά»; Μήπως πρέπει, κάποια στιγμή, το σχολείο να γίνει -όπως πρέπει- χώρος επιλογής των αξιοτέρων, που θα συνεχίζουν τις σπουδές τους χωρίς να υπολογίσουν σε «βατά» θέματα αλλά στηριζόμενοι στις γνώσεις και στις επιδόσεις τους; Μήπως τα «εικοσάρια» απονέμονται πλέον πολύ εύκολα; ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ