ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ (17-06-99)
Εξετάσεις και άλλα...	Αλήθεια, οι μαθητές της Β‹ Λυκείου, οι οποίοι αυτές τις μέρες διαγωνίζονται για την κατάκτηση ενός βαθμού, που θα προσμετρηθεί σε κάποιον άλλον, ώστε να εξασφαλίσουν την είσοδό τους σε κάποιο τμήμα των ΑΕΙ ή ΤΕΙ, είναι βέβαιοι ότι όλα αυτά θα ισχύουν του χρόνου τέτοια εποχή; ‹Η θα έλθει μια άλλη κυβέρνηση, άλλου κόμματος (μερικοί το προεξοφλούν) με τις δικές της αντιλήψεις περί Παιδείας και άλλων τινών, θα ανατρέψει όλα τα ισχύοντα σήμερα και θα «κατασκευάσει» τη δική της «μεταρρύθμιση»; Οπως συνέβαινε την εποχή της Εικονομαχίας, όπου κάθε αυτοκράτορας (και όχι ο αρμόδιος πατριάρχης) αναρτούσε ή αποκαθήλωνε τις εικόνες ανάλογα με τα γούστα του ή τις πεποιθήσεις του για τα θεία και τα ανθρώπινα. Και δεν χρειάζεται καν άλλη κυβέρνηση άλλου κόμματος. Αρκεί άλλος υπουργός του ιδίου κόμματος, περιβαλλόμενος από άλλους εκπαιδευτικούς μανδαρίνους, για να διαπιστώσει ότι το σημερινό σύστημα είναι «άνισο και κοινωνικά άδικο» και να φιλοδοξήσει να συνδέσει το όνομά του με «νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση». Βλέπετε η Δημόσια Εκπαίδευση μοιάζει με καμένο από εμπρηστές δάσος, όπου αυθαιρετούν οικοπεδοφάγοι και καταπατητές. Η πραγματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (το έγραψε ήδη πολλές φορές ο Αλέξης Δημαράς) θα είχε μόνο ένα στόχο: πώς τα παιδιά όλου του λαού θα έχουν τη δημόσια ευκαιρία να μάθουν γράμματα και τι θα τα κάνουν είναι δικός τους λογαριασμός, αυτή η μεταρρύθμιση δεν μας ήλθε ποτέ! Για να είμαστε δίκαιοι θα πρέπει ίσως να εξαιρέσουν με την πρώτη, την ημιτελή του 1917. Είχε μόνο ένα στόχο: να διδάξει τη δημοτική γλώσσα στο δημοτικό σχολείο. Αυτός όμως ο «ταπεινός» στόχος ήταν αρκετός για να προκαλέσει επανάσταση στα εκπαιδευτικά μας πράγματα. Ολες οι μετέπειτα «μεταρρυθμίσεις» και ιδιαίτερα των τελευταίων δεκαετιών, με έντονο λαϊκισμό και δημαγωγία, περιστρέφονται γύρω από ένα, μοναδικό και καθαρώς οργανωτικό, χωρίς εκπαιδευτική ουσία θέμα: Τις εξετάσεις για τη μετάβαση από τη Μέση στην Ανωτάτη Εκπαίδευση. Ενδιαφέρεται μόνο για μια κατηγορία μαθητών που είναι κάτι λιγότερο από το μισό του συνόλου. Μα για να φτάσει κανείς στις πύλες της Ανωτάτης Εκπαίδευσης θα πρέπει να έχει τελειώσει κάποιο σχολείο και αυτό το σχολείο πρέπει να έχει υπόσταση, από μόνο του, χωρίς τα δεκανίκια των φροντιστηρίων και των άλλων «ιδιαιτέρων», να μαθαίνει γράμματα σε όλους και σε εκείνους που θα συνεχίσουν τις σπουδές τους και σ' εκείνους, που, για διάφορους λόγους, θα τις διακόψουν και θα βγουν να αντιμετωπίσουν τη ζωή. Αυτό είναι το δημοκρατικό δημόσιο σχολείο και αυτό, ματαίως, προβλέπει το Σύνταγμά μας. Αν εξαιρέσουμε την πρόταση Γ. Παπανδρέου - Αλέξη Δημαρά, που παρέμεινε... πρόταση, όλες οι άλλες «μεταρρυθμίσεις» παρεμπιπτόντως μόνο ασχολήθηκαν με το Σχολείο. Ασχολήθηκαν μόνο με τις εξετάσεις. Δεν τους απασχόλησε πώς θα το διαμορφώσουν, με ποια κτίρια, με ποιον εξοπλισμό, με τι και ποιας ποιότητας προσωπικό, που να αμείβεται καλά και να εξελίσσεται ανάλογα με την εκπαιδευτική επίδοση, με ποια οργάνωση και με ποιον έλεγχο, με ποια δοκιμασία της συντελουμένης εργασίας, σε μαθητές και δασκάλους. Προ παντός με ποιο πρόγραμμα που να μην υπόκειται στις ιδεολογικές προκαταλήψεις κάθε κόμματος και κάθε υπουργού. Ενα δημόσιο σχολείο ελεύθερο, δημοκρατικό, αυτόνομο και (γιατί όχι;) ανταγωνιστικό προς όλα τ' άλλα! Τέτοιο σχολείο, που ν' αποτελεί τη σταθερή βάση όλου του εκπαιδευτικού συστήματος, ανεξάρτητο από τα... κέφια κάθε υπουργού και κάθε κυβέρνησης, δεν υπάρχει. Οι γονείς το αναζητούν στην ιδιωτική εκπαίδευση, καταβάλλοντας μεγάλα ποσά. Τις περισσότερες φορές ματαίως. Γιατί η δημόσια εκπαίδευση είναι η βάση. Οταν αυτή είναι καλή, καλή και ανταγωνιστική θα είναι και η ιδιωτική. Αν αυτή είναι «σκάρτη» για ποιο λόγο δεν θα είναι ελαφρώς λιγότερο «σκάρτη» και η ιδιωτική; Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ