ΠΡΟ-ΒΟΛΕΣ (17-06-99)
Συγκίνηση	Με μια καλησπέρα -που πήγαινε πολύ μακριά- ξεκίνησε η βραδιά στη Στοά του Βιβλίου προχθές, με μια μουσική καλησπέρα όμως, αφού ο Μίκης Θεοδωράκης αναφέρθηκε στη συνεργασία του με τον Μάνο Χατζιδάκι στη «Μαγική πόλη», το 1963, όταν πρωτακούστηκε το «Είμαι αϊτός χωρίς φτερά». Παρά το ότι δεν ήταν «Σάββατο βράδυ», οι δύο βραδιές που προηγήθηκαν, ήταν σίγουρα «έμορφο» (όπως ακριβώς περιγράφεται στους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη) ό,τι συνέβη στο αίθριο της Στοάς του Βιβλίου, στις συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη, για ακόμα μία φορά. Οχι γιατί κάθε φορά ακούγονται αγαπημένα τραγούδια· όχι γιατί τραγούδια με ηλικία τριάντα ή σαράντα χρόνων προκαλούν πάντα την ίδια συγκίνηση και την ίδια ευφορία, ακόμα κι όταν οι στίχοι είναι πια απλοϊκοί ή απέχουν πολύ από τη σημερινή πραγματικότητα· ούτε γιατί το ακροατήριο στις συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη αποτελείται από ανθρώπους κάθε ηλικίας. Το πιο σημαντικό σ' αυτές τις βραδιές είναι ότι γίνονται παρέες που χορεύουν -όπου βρεθούν-, που τραγουδούν -ό,τι ξέρουν από τους στίχους-, που σιωπούν για ν' ακούσουν τη μουσική. Στο αίθριο της Στοάς του Βιβλίου, αλλά και στον ισόγειο χώρο της, όπου βρέθηκαν κι άκουγαν από τα μεγάφωνα τα τραγούδια όσοι δεν χώρεσαν μπροστά και γύρω από την εξέδρα που στήθηκε, δεν υπήρχαν διαμαρτυρίες, σπρωξίματα ή αντεγκλήσεις. Μια πολυάριθμη πρώτη φωνή ήταν όλοι, που τραγουδούσε τα κουπλέ και τα ρεφρέν στη σωστή στιγμή τους. «Την πόρτα μου ανοίγω το βράδυ», «Κι ω τότε», «Ομορφη πόλη», «Δακρυσμένα μάτια»... Πρόσωπα χαμογελαστά ή συγκινημένα σε κάθε πεζούλι ή γωνιά της Στοάς. Χαμόγελο για τη μεγάλη διάρκεια της μουσικής, συγκίνηση για μικρή διάρκεια των στιγμών. ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ