ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (17-06-99)

Ο κατάλογος του άλγους
Καθημερινώς και ένας καινούργιος εφιάλτης μας περιμένει. Τρέμω πια την ώρα του δελτίου, τρομάζω με τα τρέιλερ. Τι άλλο θα ακούσουμε, πόσες ακόμη ελπίδες θα θρυμματιστούν μέσα σε ένα 45λεπτο, πόση ακόμη δυστυχία θα προστεθεί στον ημερήσιο κατάλογο του άλγους, πόσος φόβος θα βαρύνει αυτές τις θερινές νύχτες που γίνονται όλο και πιο ασφυκτικές πίσω από διπλομανταλωμένα παραθυρόφυλλα, πόση ντροπή θα σηκώσει η συνείδηση όταν την πνίγουν εικόνες που δείχνουν πως ούτε οι νεκροί δεν βρίσκουν ανάπαυση. Αυτό το μαύρο σκηνικό ενός ατέλειωτου θρίλερ, όπου οι κοινοί θνητοί-τηλεθεατές δεν έχουν στιγμή ανάσας, στιγμή ξεκούρασης, φοβάμαι πως δίνει απλώς ένα εύκολο πεδίο για να δράσουν οι πολιτικάντηδες του τρόμου, εκείνοι που υπόσχονται πως κρατούν τα κλειδιά του παραδείσου αν τους ψηφίσουμε, αν τους διαλέξουμε, αν αγοράσουμε τα προϊόντα τους. Λένε πως τα καλοκαίρια η τηλεθέαση μειώνεται, πως το ελληνικό τοπίο, θερμό και γαλήνιο, κερδίζει για λίγο τη μάχη με τις γυάλινες οθόνες, πως δεν έχουν ανάγκη οι Ελληνες την τηλεόραση τα καλοκαίρια και πως έχουν τη δυνατότητα να ξεφύγουν από τον κλοιό του τρόμου των δελτίων, του κιτς των σήριαλ και των σόου και πως δεν έχουν χάσει την αίσθηση της κοινότητας και της ανθρωπιάς. Κι όμως, μέσα στο χώρο ενός νεκροταφείου, απίστευτες εικόνες συμπλοκής μεταξύ δύο τοπικών κοινοτήτων γεννούν απορίες για το επίπεδο του πολιτισμού, θυμωμένα πρόσωπα κάθε βράδυ σε παράθυρα ουρλιάζουν για ένα δίκιο τους χαμένο, χωρίς να τους υπόσχεται και κανείς ότι έτσι θα το βρουν, προσφέροντας την πιο άγρια σκηνοθεσία της απελπισίας τους στο πιάτο της τηλεθέασης και προκαλώντας τα πιο ακριβά ανθρώπινα συναισθήματα μέχρι να τα εξαντλήσουν. Και όση εμπιστοσύνη κι αν υπάρχει πως δεν χάθηκαν ούτε οι ευαισθησίες ούτε το κέφι για παρέες, αρκεί ένα μεταμεσονύχτιο ζάπινγκ σε μικρά κανάλια, όπου εκπομπές δέχονται τηλέφωνα μοναχικών σε γραμμή από 090- για να διαπιστωθεί πόσοι είναι έτοιμοι ακόμη και να πληρώσουν για να πουν έναν μικροκαημό, για να τσακωθούν πρόχειρα και να ξεσπάσουν στον παρουσιαστή ή τον καλεσμένο. Εβλεπα προχθές την περιβόητη κ. Λουκά της μεταμοντέρνας τηλε-θρησκοσληψίας, που κατάφερε από τα σαλονάκια της σκουπιδοτηλεόρασης να γίνει είδηση σε δελτία ειδήσεων, να δέχεται τηλεφωνήματα ως καλεσμένη μεταμεσονύχτιου σόου κουβεντούλας. Τηλεφωνούσε κόσμος για να ζητήσει συμβουλές, αλλά και για να της επιτεθεί και εκείνη αναλόγως φώναζε, επέπληττε τους παραστρατημένους ή ούρλιαζε στους «ασεβείς» που είχαν επιχειρήματα εναντίον της, λέγοντάς τους πως αυτή είναι η «κυρία Λουκά», που έχει βγει σε τόσες εκπομπές, έχει δώσει συνεντεύξεις σε εφημερίδες και περιοδικά, έχει γίνει είδηση στην τηλεόραση, δεν είναι καμιά τυχαία και οφείλουν να την σέβονται. Δίκιο έχει για το σταριλίκι της η κ. Λουκά. Το κέρδισε, της ανήκει. Φοβάμαι πως αυτή η τηλεοπτική τραγελαφική μεγέθυνση του τίποτε είναι το πιο ισχυρό διαλυτικό συναισθημάτων, ακόμη και αισθήσεων, αφού δεν μπορούμε πια ούτε να τις εμπιστευτούμε. Το τηλεοπτικό θέαμα έχει τη δική του εκδοχή ακόμη και γι' αυτά.
Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

	ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (17-06-99)
Ο κατάλογος του άλγους	Καθημερινώς και ένας καινούργιος εφιάλτης μας περιμένει. Τρέμω πια την ώρα του δελτίου, τρομάζω με τα τρέιλερ. Τι άλλο θα ακούσουμε, πόσες ακόμη ελπίδες θα θρυμματιστούν μέσα σε ένα 45λεπτο, πόση ακόμη δυστυχία θα προστεθεί στον ημερήσιο κατάλογο του άλγους, πόσος φόβος θα βαρύνει αυτές τις θερινές νύχτες που γίνονται όλο και πιο ασφυκτικές πίσω από διπλομανταλωμένα παραθυρόφυλλα, πόση ντροπή θα σηκώσει η συνείδηση όταν την πνίγουν εικόνες που δείχνουν πως ούτε οι νεκροί δεν βρίσκουν ανάπαυση. Αυτό το μαύρο σκηνικό ενός ατέλειωτου θρίλερ, όπου οι κοινοί θνητοί-τηλεθεατές δεν έχουν στιγμή ανάσας, στιγμή ξεκούρασης, φοβάμαι πως δίνει απλώς ένα εύκολο πεδίο για να δράσουν οι πολιτικάντηδες του τρόμου, εκείνοι που υπόσχονται πως κρατούν τα κλειδιά του παραδείσου αν τους ψηφίσουμε, αν τους διαλέξουμε, αν αγοράσουμε τα προϊόντα τους. Λένε πως τα καλοκαίρια η τηλεθέαση μειώνεται, πως το ελληνικό τοπίο, θερμό και γαλήνιο, κερδίζει για λίγο τη μάχη με τις γυάλινες οθόνες, πως δεν έχουν ανάγκη οι Ελληνες την τηλεόραση τα καλοκαίρια και πως έχουν τη δυνατότητα να ξεφύγουν από τον κλοιό του τρόμου των δελτίων, του κιτς των σήριαλ και των σόου και πως δεν έχουν χάσει την αίσθηση της κοινότητας και της ανθρωπιάς. Κι όμως, μέσα στο χώρο ενός νεκροταφείου, απίστευτες εικόνες συμπλοκής μεταξύ δύο τοπικών κοινοτήτων γεννούν απορίες για το επίπεδο του πολιτισμού, θυμωμένα πρόσωπα κάθε βράδυ σε παράθυρα ουρλιάζουν για ένα δίκιο τους χαμένο, χωρίς να τους υπόσχεται και κανείς ότι έτσι θα το βρουν, προσφέροντας την πιο άγρια σκηνοθεσία της απελπισίας τους στο πιάτο της τηλεθέασης και προκαλώντας τα πιο ακριβά ανθρώπινα συναισθήματα μέχρι να τα εξαντλήσουν. Και όση εμπιστοσύνη κι αν υπάρχει πως δεν χάθηκαν ούτε οι ευαισθησίες ούτε το κέφι για παρέες, αρκεί ένα μεταμεσονύχτιο ζάπινγκ σε μικρά κανάλια, όπου εκπομπές δέχονται τηλέφωνα μοναχικών σε γραμμή από 090- για να διαπιστωθεί πόσοι είναι έτοιμοι ακόμη και να πληρώσουν για να πουν έναν μικροκαημό, για να τσακωθούν πρόχειρα και να ξεσπάσουν στον παρουσιαστή ή τον καλεσμένο. Εβλεπα προχθές την περιβόητη κ. Λουκά της μεταμοντέρνας τηλε-θρησκοσληψίας, που κατάφερε από τα σαλονάκια της σκουπιδοτηλεόρασης να γίνει είδηση σε δελτία ειδήσεων, να δέχεται τηλεφωνήματα ως καλεσμένη μεταμεσονύχτιου σόου κουβεντούλας. Τηλεφωνούσε κόσμος για να ζητήσει συμβουλές, αλλά και για να της επιτεθεί και εκείνη αναλόγως φώναζε, επέπληττε τους παραστρατημένους ή ούρλιαζε στους «ασεβείς» που είχαν επιχειρήματα εναντίον της, λέγοντάς τους πως αυτή είναι η «κυρία Λουκά», που έχει βγει σε τόσες εκπομπές, έχει δώσει συνεντεύξεις σε εφημερίδες και περιοδικά, έχει γίνει είδηση στην τηλεόραση, δεν είναι καμιά τυχαία και οφείλουν να την σέβονται. Δίκιο έχει για το σταριλίκι της η κ. Λουκά. Το κέρδισε, της ανήκει. Φοβάμαι πως αυτή η τηλεοπτική τραγελαφική μεγέθυνση του τίποτε είναι το πιο ισχυρό διαλυτικό συναισθημάτων, ακόμη και αισθήσεων, αφού δεν μπορούμε πια ούτε να τις εμπιστευτούμε. Το τηλεοπτικό θέαμα έχει τη δική του εκδοχή ακόμη και γι' αυτά. Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ