ΑΚΙΣ (18-06-99)
Μαγεία	Δεν ξέρω αν ο Αμερικανός αθλητής που «έσπασε τα χρονόμετρα» στο Ολυμπιακό Στάδιο είναι «καθαρός». Αυτό θα φανεί αργότερα, όταν εγκαταλείψει την ενεργό δράση. Το χάρηκα το ρεκόρ, ως φίλαθλος και μάλιστα «στιβικός». Αλλά ταυτόχρονα σκεφτόμουν τον Καρλ Λιούις, τον υπεραθλητή που ζει σήμερα σχεδόν ανάπηρος, υποφέροντας από αρθρίτιδες και άλλα δεινά, αποτέλεσμα των διαφόρων «αγωγών» που κατά καιρούς ακολούθησε. Δεν είναι καινούργια υπόθεση τα «φάρμακα». Οσοι υπήρξαν αθλητές, θυμούνται, ασφαλώς, κάποια «μπουκαλάκια» που κυκλοφορούσαν στα αποδυτήρια του Σταδίου Καραϊσκάκη στα τέλη του '60. Ηταν από τότε κάποιοι που «φτιάχνονταν». Λίγοι, όμως, σχεδόν γνωστοί. Τα ρεκόρ έφεραν τον επαγγελματισμό, ο επαγγελματισμός τον απηνή ανταγωνισμό, ο ανταγωνισμός τους «χορηγούς» και αυτοί, τις απαιτήσεις τους. Δεν είναι εύκολο πράγμα ο αθλητισμός. Ποτέ δεν ήταν. Αλλά κάποτε ήταν και «μαγκιά» και «σταριλίκι» και «καταξίωση» και τρόπος να βρεις δουλειά, να περάσεις πιο εύκολα στο πανεπιστήμιο. Και όσοι έζησαν από κοντά τον στίβο, όσοι αθλήθηκαν και μετά κάθησαν στην κερκίδα ως θεατές, καταλαβαίνουν πως σημερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, είναι κουτό να αναζητήσει κανείς τους «ρομαντικούς» του στίβου, τις «μορφές» εκείνες που, σχεδόν ασκητικά, πάλευαν για την «πρωτιά». Τώρα οι διαστάσεις είναι διαφορφετικές, τώρα έχουν όλα αλλάξει. Ωστόσο, ο στίβος, η ταχύτητα, το νήμα, ο πήχυς, η σκυτάλη, εξακολουθούν να έχουν τη δική τους μαγεία. Εστω και ψηφιακή... ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ