ΣΤΑΣΕΙΣ (18-06-99)

Κριτήρια...
Τα τρακτέρ είναι τα ίδια: παλιακά, ίσα που σέρνονται, φορτωμένα με τα ανθρώπινα τσαμπιά. Και το βλέμμα, ίδιο είναι: της απόγνωσης. Κι ο δρόμος ίδιος: προς το τίποτε. Οι γέροι, το ίδιο χιόνι έχουν στην κεφαλή, τα πιτσιρίκια την ίδια συντριβή ζουν. Ολα ίδια; Οχι βέβαια. Τα «διπλά κριτήρια», που μας επιτρέπουν να απαντάμε με δύο τουλάχιστον τρόπους σε ερωτήματα που επιδέχονται μία και μόνη απάντηση, υπάρχουν από πολύ παλιά, πριν ακόμα κι από τον καιρό των σοφιστών, και οι νέοι σοφιστές τα γνωρίζουν, τα παίζουν στα δάχτυλα των χεριών τους, των αρματωμένων χεριών τους. Αρα λοιπόν ο πόνος των νέων προσφύγων, των Σέρβων προσφύγων, δεν θα καταγραφεί σε χιλιάδες χιλιάδων εικόνες, δεν θα παιχτεί με τις ώρες στα κανάλια για να ερεθιστεί το κοινό αίσθημα, δεν θα δώσει λαβή για ρητορείες περί «νέου ναζισμού» κ.τ.λ. Αυτός ο πόνος είναι αδιάφορος, γιατί είναι σερβικός, και οι Σέρβοι, το είπαμε αυτό, είναι λαός φονικός από τη φύτρα του, άρα δεν χρειάζεται να ξοδέψουμε γι' αυτόν ούτε μισή λέξη παρηγοριάς ούτε μισή ληγμένη κονσέρβα... Ο,τι δεν πέτυχαν λοιπόν με τους ανελέητους βομαρδισμούς των ογδόντα ημερών, το καταφέρνουν τώρα οι Δυτικοί: κατακτούν το Κοσσυφοπέδιο, το καταντούν προτεκτοράτο τους, επιτρέπουν και διευκολύνουν την ερήμωσή του και παρακολουθούν (άλλοι ανέκφραστοι κι άλλοι χαιρέκακα) την εκδίωξη των Σέρβων κατοίκων του. Ετσι, αδειασμένο πια, αποσχισμένο, θα το παραδώσουν εν καιρώ (κι όχι βέβαια σε τρία χρόνια αλλά πολύ πιο γρήγορα) στον έναν από τους λαούς που ζούσαν εκεί. Και συνεχίζουν, ατάραχα κυνικοί, να παίζουν με τις λέξεις. Τον αρχικά συμφωνημένο «αφοπλισμό» του UCK τον μετέτρεψαν τάχιστα σε μια δολίως ασαφή «αποστρατιωτικοποίησή» του, για να αποφασίσουν, με επίσης συνοπτικές διαδικασίες, ότι αυτά τα πράγματα δεν είναι εφικτά (ούτε και σκόπιμα άλλωστε). Και πώς να είναι; Μυριάδες όπλα, τελευταίας κοπής, έδωσαν στους Αλβανούς αντάρτες, που οι ίδιοι ανέλαβαν να τους εκπαιδεύσουν, αφότου λησμόνησαν ότι τους κατηγορούσαν, επισημότατα, σαν τρομοκράτες. Πώς θα τους πείσουν τώρα -όταν δεν έχουν ενιαία οργάνωση και δεν υπακούουν καν σε κάποιο επιτελείο- να παραδώσουν τα όπλα, να αφοπλίσουν δηλαδή την ισχυρότατη επιθυμία τους να εκδικηθούν, εφόσον μάλιστα νιώθουν πλέον νικητές; Αλλ' αν τους νατοϊκούς τους απασχολούσαν τέτοιου είδους ερωτήματα, θα είχαν απλώς φροντίσει να μην ανακύψουν.
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (18-06-99)
Κριτήρια...	Τα τρακτέρ είναι τα ίδια: παλιακά, ίσα που σέρνονται, φορτωμένα με τα ανθρώπινα τσαμπιά. Και το βλέμμα, ίδιο είναι: της απόγνωσης. Κι ο δρόμος ίδιος: προς το τίποτε. Οι γέροι, το ίδιο χιόνι έχουν στην κεφαλή, τα πιτσιρίκια την ίδια συντριβή ζουν. Ολα ίδια; Οχι βέβαια. Τα «διπλά κριτήρια», που μας επιτρέπουν να απαντάμε με δύο τουλάχιστον τρόπους σε ερωτήματα που επιδέχονται μία και μόνη απάντηση, υπάρχουν από πολύ παλιά, πριν ακόμα κι από τον καιρό των σοφιστών, και οι νέοι σοφιστές τα γνωρίζουν, τα παίζουν στα δάχτυλα των χεριών τους, των αρματωμένων χεριών τους. Αρα λοιπόν ο πόνος των νέων προσφύγων, των Σέρβων προσφύγων, δεν θα καταγραφεί σε χιλιάδες χιλιάδων εικόνες, δεν θα παιχτεί με τις ώρες στα κανάλια για να ερεθιστεί το κοινό αίσθημα, δεν θα δώσει λαβή για ρητορείες περί «νέου ναζισμού» κ.τ.λ. Αυτός ο πόνος είναι αδιάφορος, γιατί είναι σερβικός, και οι Σέρβοι, το είπαμε αυτό, είναι λαός φονικός από τη φύτρα του, άρα δεν χρειάζεται να ξοδέψουμε γι' αυτόν ούτε μισή λέξη παρηγοριάς ούτε μισή ληγμένη κονσέρβα... Ο,τι δεν πέτυχαν λοιπόν με τους ανελέητους βομαρδισμούς των ογδόντα ημερών, το καταφέρνουν τώρα οι Δυτικοί: κατακτούν το Κοσσυφοπέδιο, το καταντούν προτεκτοράτο τους, επιτρέπουν και διευκολύνουν την ερήμωσή του και παρακολουθούν (άλλοι ανέκφραστοι κι άλλοι χαιρέκακα) την εκδίωξη των Σέρβων κατοίκων του. Ετσι, αδειασμένο πια, αποσχισμένο, θα το παραδώσουν εν καιρώ (κι όχι βέβαια σε τρία χρόνια αλλά πολύ πιο γρήγορα) στον έναν από τους λαούς που ζούσαν εκεί. Και συνεχίζουν, ατάραχα κυνικοί, να παίζουν με τις λέξεις. Τον αρχικά συμφωνημένο «αφοπλισμό» του UCK τον μετέτρεψαν τάχιστα σε μια δολίως ασαφή «αποστρατιωτικοποίησή» του, για να αποφασίσουν, με επίσης συνοπτικές διαδικασίες, ότι αυτά τα πράγματα δεν είναι εφικτά (ούτε και σκόπιμα άλλωστε). Και πώς να είναι; Μυριάδες όπλα, τελευταίας κοπής, έδωσαν στους Αλβανούς αντάρτες, που οι ίδιοι ανέλαβαν να τους εκπαιδεύσουν, αφότου λησμόνησαν ότι τους κατηγορούσαν, επισημότατα, σαν τρομοκράτες. Πώς θα τους πείσουν τώρα -όταν δεν έχουν ενιαία οργάνωση και δεν υπακούουν καν σε κάποιο επιτελείο- να παραδώσουν τα όπλα, να αφοπλίσουν δηλαδή την ισχυρότατη επιθυμία τους να εκδικηθούν, εφόσον μάλιστα νιώθουν πλέον νικητές; Αλλ' αν τους νατοϊκούς τους απασχολούσαν τέτοιου είδους ερωτήματα, θα είχαν απλώς φροντίσει να μην ανακύψουν. Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ