ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (18-06-99)

Ολισθηρά μονοπάτια
Οχι, το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης δεν κατέληξε ακόμη σε απόφαση για το θέμα των αδειών των ραδιοφωνικών σταθμών. Οι συνεδριάσεις είναι αλλεπάλληλες, αλλά ο δρόμος στρωμένος με αγκάθια. Περισσότερο από μία δεκαετία υφίσταται το χάος στις ραδιοφωνικές συχνότητες, επί χρόνια αναπτύσσεται η επιχειρηματική δραστηριότητα σε αυτό τον τομέα, χωρίς η πολιτική εξουσία να λάβει υπόψη της ότι τα προβλήματα συσσωρεύονται και θα έρθει η στιγμή που θα αποτελούν αληθινή βόμβα στον κόρφο της, γιατί φαινόταν βολικό να αφήνει τα πράγματα να εξελίσσονται και να χρησιμοποιεί το νόμο, που η ίδια απέφευγε να εφαρμόσει σαν μπαμπούλα, κάθε φορά που θεωρούσε πως πρέπει να συνετιστούν οι απείθαρχοι. Ουδείς είχε σκεφτεί όλα αυτά τα χρόνια πως θα έρθει η στιγμή που θα πρέπει, ως χώρα η οποία επιθυμεί να ανήκει σε μια κοινότητα αναπτυγμένων κρατών, να βάλει τάξη και να νομιμοποιήσει τον ανταγωνισμό. Μέχρι τώρα με ημίμετρα, με προσωρινές άδειες, με συχνότητες που ασφυκτιούσαν από το συνωστισμό των διεκδικητών τους, είχε αφήσει το βάρος στην ιδιωτική πρωτοβουλία, να αναπτυχθεί χωρίς προστασία, να αναλάβει το κόστος και το ρίσκο. Είναι φυσικό μέσα στο ρευστό περιβάλλον να βρουν χώρο να ευδοκιμήσουν και παράσιτα, αλλά πολλές ραδιοφωνικές επιχειρήσεις κατάφεραν να λειτουργήσουν με βάση τουλάχιστον τους επιχειρηματικούς κανόνες. Η καθυστέρηση στην εφαρμογή των νόμων, όμως, ήταν φυσικό να δημιουργήσει και αντισώματα στη μόνιμη ανασφάλεια στις επιχειρήσεις που λειτουργούσαν απροστάτευτες, για να μπορέσουν και να επιβιώσουν και να εξασφαλιστούν για το μέλλον. Τέλος πάντων, η πολιτική εξουσία αντί να έχει μια καθαρή, συνεπή και κυρίως εθνική πολιτική, άφησε τον κόμπο να φτάσει στο χτένι, ώστε πλέον το ξεμπέρδεμα να είναι μια επίπονη διαδικασία και για τις δύο πλευρές. Και βεβαίως το ΕΣΡ καλείται να σηκώσει το φορτίο της απόλυτης αντικειμενικότητας, της άριστης ισορροπίας δυνάμεων, της άψογης διεκπεραίωσης μιας δαιδαλώδους διαδικασίας με φακέλους, δικαιολογητικά, πρόσθετα έγγραφα, και όλα αυτά για αποφάσεις που θα πρέπει να δημιουργήσουν όσο το δυνατόν λιγότερους τριγμούς -αν όχι καθόλου- σε ένα τοπίο με παγιωμένες σχέσεις και έτοιμη «ρυμοτομία», δίνοντας έτσι εξετάσεις για την ίδια την αξία και τη σημασία της ύπαρξής του. Δύσκολο το έργο του και πριν ακόμη το ολοκληρώσει, «διαρροές» πληροφοριών, που διαμορφώνουν αρνητικό περιβάλλον για τις τελικές αποφάσεις, δείχνουν πως έχουν δημιουργηθεί ευαίσθητες σχέσεις και ισορροπίες στη σκιά της μη εφαρμογής των νόμων -ενδεχομένως και «μικρόβια» που δεν αντέχουν το φως της νομιμότητας-, οι οποίες απαιτούν λεπτούς χειρισμούς, ώστε να αποφευχθούν οι εκρήξεις, που θα προσέφεραν στην πολιτική εξουσία την δυνατότητα να ανακτήσει έδαφος στον άμεσο έλεγχο των ραδιοφωνικών συχνοτήτων.
Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

	ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (18-06-99)
Ολισθηρά μονοπάτια	Οχι, το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης δεν κατέληξε ακόμη σε απόφαση για το θέμα των αδειών των ραδιοφωνικών σταθμών. Οι συνεδριάσεις είναι αλλεπάλληλες, αλλά ο δρόμος στρωμένος με αγκάθια. Περισσότερο από μία δεκαετία υφίσταται το χάος στις ραδιοφωνικές συχνότητες, επί χρόνια αναπτύσσεται η επιχειρηματική δραστηριότητα σε αυτό τον τομέα, χωρίς η πολιτική εξουσία να λάβει υπόψη της ότι τα προβλήματα συσσωρεύονται και θα έρθει η στιγμή που θα αποτελούν αληθινή βόμβα στον κόρφο της, γιατί φαινόταν βολικό να αφήνει τα πράγματα να εξελίσσονται και να χρησιμοποιεί το νόμο, που η ίδια απέφευγε να εφαρμόσει σαν μπαμπούλα, κάθε φορά που θεωρούσε πως πρέπει να συνετιστούν οι απείθαρχοι. Ουδείς είχε σκεφτεί όλα αυτά τα χρόνια πως θα έρθει η στιγμή που θα πρέπει, ως χώρα η οποία επιθυμεί να ανήκει σε μια κοινότητα αναπτυγμένων κρατών, να βάλει τάξη και να νομιμοποιήσει τον ανταγωνισμό. Μέχρι τώρα με ημίμετρα, με προσωρινές άδειες, με συχνότητες που ασφυκτιούσαν από το συνωστισμό των διεκδικητών τους, είχε αφήσει το βάρος στην ιδιωτική πρωτοβουλία, να αναπτυχθεί χωρίς προστασία, να αναλάβει το κόστος και το ρίσκο. Είναι φυσικό μέσα στο ρευστό περιβάλλον να βρουν χώρο να ευδοκιμήσουν και παράσιτα, αλλά πολλές ραδιοφωνικές επιχειρήσεις κατάφεραν να λειτουργήσουν με βάση τουλάχιστον τους επιχειρηματικούς κανόνες. Η καθυστέρηση στην εφαρμογή των νόμων, όμως, ήταν φυσικό να δημιουργήσει και αντισώματα στη μόνιμη ανασφάλεια στις επιχειρήσεις που λειτουργούσαν απροστάτευτες, για να μπορέσουν και να επιβιώσουν και να εξασφαλιστούν για το μέλλον. Τέλος πάντων, η πολιτική εξουσία αντί να έχει μια καθαρή, συνεπή και κυρίως εθνική πολιτική, άφησε τον κόμπο να φτάσει στο χτένι, ώστε πλέον το ξεμπέρδεμα να είναι μια επίπονη διαδικασία και για τις δύο πλευρές. Και βεβαίως το ΕΣΡ καλείται να σηκώσει το φορτίο της απόλυτης αντικειμενικότητας, της άριστης ισορροπίας δυνάμεων, της άψογης διεκπεραίωσης μιας δαιδαλώδους διαδικασίας με φακέλους, δικαιολογητικά, πρόσθετα έγγραφα, και όλα αυτά για αποφάσεις που θα πρέπει να δημιουργήσουν όσο το δυνατόν λιγότερους τριγμούς -αν όχι καθόλου- σε ένα τοπίο με παγιωμένες σχέσεις και έτοιμη «ρυμοτομία», δίνοντας έτσι εξετάσεις για την ίδια την αξία και τη σημασία της ύπαρξής του. Δύσκολο το έργο του και πριν ακόμη το ολοκληρώσει, «διαρροές» πληροφοριών, που διαμορφώνουν αρνητικό περιβάλλον για τις τελικές αποφάσεις, δείχνουν πως έχουν δημιουργηθεί ευαίσθητες σχέσεις και ισορροπίες στη σκιά της μη εφαρμογής των νόμων -ενδεχομένως και «μικρόβια» που δεν αντέχουν το φως της νομιμότητας-, οι οποίες απαιτούν λεπτούς χειρισμούς, ώστε να αποφευχθούν οι εκρήξεις, που θα προσέφεραν στην πολιτική εξουσία την δυνατότητα να ανακτήσει έδαφος στον άμεσο έλεγχο των ραδιοφωνικών συχνοτήτων. Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ