Ο ΟΗΕ υπό το «G-8»
Ιδιαίτερα σημαντική υπήρξε η σύνοδος στην Κολωνία των επτά ισχυρότερων και πλουσιότερων κρατών της Δύσεως, των αποκαλούμενων και G-7 (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Γερμανία, Γαλλία, Μ. Βρετανία, Ιταλία, Καναδάς) και της φτωχής και ανίσχυρης Ρωσίας. Οι αποφάσεις της συνόδου αυτής ενίσχυσαν με θεαματικό τρόπο την πορεία μετεξελίξεων αυτού του άτυπου φόρουμ σε πραγματικό «διευθυντήριο» των τυχών του πλανήτη, το οποίο σαφώς τείνει να υποκαταστήσει -και μάλιστα άνευ της τηρήσεως οιουδήποτε προσχήματος- το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Οι ομολογουμένως εκπληκτικές αποφάσεις του «G-8» περί αναθέσεων καθηκόντων στον γ.γ. του ΟΗΕ σε διεθνή θέματα, όπως π.χ. το Κυπριακό, και μάλιστα η αναμονή υποβολής εκθέσεων πεπραγμένων του Κόφι Ανάν επί των εντολών που του έδωσαν, αποκαλύπτουν τη διαμορφούμενη νέα πραγματικότητα στις διεθνείς σχέσεις. Με αισθήματα δέους διαπιστώνουν όλες οι υπόλοιπες χώρες του κόσμου ότι τα θέματα που τις αφορούν δεν θα συζητώνται πλέον αποκλειστικά ή κυρίως στο πλαίσιο του ΟΗΕ, στη βάση του Καταστατικού Χάρτη του, αλλά κατά το δοκούν του «G-8» και ελλείψεως αρχών και δικαιωμάτων, χωρίς να έχουν ούτε καν το δικαίωμα παρουσίας και υπερασπίσεως των συμφερόντων τους! Η εποχή της ταυτόχρονης υπάρξεως και ανταγωνισμού δύο διαφορετικών κοινωνικοπολιτικών συστημάτων, σχεδόν ισοδυνάμων στον στρατιωτικό τομέα, παρήλθε ανεπιστρεπτί. Μαζί της εξέλιπε και η προσπάθεια προσελκύσεως των μικρότερων χωρών προς τον ένα ή τον άλλο συνασπισμό, μέσω της παροχής δικαιωμάτων, οικονομικής βοήθειας ή εξοπλισμών. Οσο και αν είναι επώδυνο να το αποδεχθούμε, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ακόμη και ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ και τα εξ αυτού αφειδώς απορρέοντα δικαιώματα, τυπικής έστω, διασφαλίσεως της ενώπιον του διεθνούς δικαίου ισότητος των μικρών και μεγάλων χωρών, του αδιαμφισβήτητου της εθνικής κυριαρχίας και του απαραβίαστου της εδαφικής τους ακεραιότητος, αντανακλούν την παρελθούσα πραγματικότητα του «ψυχρού πολέμου». Μετά, όμως, την κατάρρευση και εξαφάνιση της Σοβιετικής Ενώσεως, οι ΗΠΑ μετ' επιτάσεως απαιτούν και ποικιλοτρόπως προωθούν την εγκαθίδρυση μιας Νέας Τάξεως Πραγμάτων, η οποία να ανταποκρίνεται στην ηγεμονική κυριαρχία τους ως μοναδικής υπερδυνάμεως. Είναι λογικό να αναμένει κανείς από την Ουάσιγκτον να μην ανέχεται κανενός είδους βέτο, όπως αυτό υφίσταται στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ούτε καν από τους συμμάχους της. Είναι λογικό να θέλει ο Λευκός Οίκος να συμπεριλάβει στο κλαμπ των ισχυρών τη Γερμανία και την Ιαπωνία, χωρίς όμως να τους δώσει το βέτο που θα σήμαινε η συμμετοχή τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Η αυτοαναγόρευση του «G-8» σε θεσμό ανώτερο του ΟΗΕ μπορεί να «επιλύει» αυτού του είδους τα προβλήματα. Η καθιέρωση, όμως, της αλαζονείας της ισχύος ως υπέρτατου κανόνος διεθνούς δικαίου, απειλεί να βυθίσει τον πλανήτη σε ένα καθεστώς αυθαιρεσίας και να επισωρεύσει δεινά στην ανθρωπότητα.