ΣΤΑΣΕΙΣ (25-06-99)
Ειδωλοφαγία	Μετά το απροσδοκήτως και... γκαλοπρεπώς χρυσό 1987, επιβαρύναμε την Εθνική μπάσκετ με όλες τις κατ' όναρ ή εν εγρηγόρσει φαντασιώσεις μας. Με αλλεπάλληλες τις αποτυχίες της Εθνικής ποδοσφαίρου, οι καλαθοσφαιριστές της «μεγάλης αγαπημένης», φορτώθηκαν την υποχρέωση να βρίσκονται πάντοτε στις πρώτες θέσεις, ώστε, διά της υπεραναπληρώσεως, να αποσπούμε εμείς, από τον δικό τους ιδρώτα, λίγη αίσθηση υπεροχής. Και επειδή οι μύθοι δεν αντέχουν και την πιο κραυγαλέα αλήθεια, όποτε τύχαινε να χάσουμε (κι αυτό συνέβαινε όλο και συχνότερα), το πληγωμένο εθνικό μας φρόνημα ανακάλυπτε τον ξένο δάκτυλο, τον σερβικό συνήθως, ο οποίος στο χώρο του μπάσκετ υποκαθιστά τον συνήθη αμερικανικό. Κάπως έτσι κατρακυλήσαμε τόσο χαμηλά ώστε να γιουχαΐσουμε τον εθνικό ύμνο της Γιουγκοσλαβίας, της φιλικής μας (λέγαμε τότε, και λέμε και τώρα) Γιουγκοσλαβίας. Αλλά, βέβαια, μπάσκετ δεν παίζε μόνο η Εθνική. Παίζουν πρωτίστως οι σύλλογοι, με τους οποίους ταυτιζόμαστε βαθύτερα απ' ό,τι με την ομάδα με τα γαλανόλευκα. Και οι σύλλογοι είναι επιχειρήσεις οργανωμένες κατά τα ειωθότα: στο κέρδος αποβλέπουν, στα μερίδια της τηλεθέασης και της διαφήμισης, στα κύπελλα. Και για να πάρεις κύπελλο, εδώ ή στην Ευρώπη, οι Ελληνες δεν αρκούν. Οσο ταλέντο κι αν έχουν, πρέπει να ψηθούν (ώσπου να γίνουν στάχτη) στις μικρές ομάδες. Αντ' αυτών, παίζουν -απεριορίστως- οι αυθεντικά ξένοι, οι «κοινοτικοί» (με μια διεσταλμένη έννοια της Κοινότητας, ανήκουν σ' αυτήν όλες οι ήπειροι) και οι εκνόμως ελληνοποιούμενοι. Τα δικά μας παιδιά, που καλούνται αιφνιδίως στην Εθνική να παίξουν το ρόλο του πρωταγωνιστή, φθείρονται σε όλη τη σεζόν, σαν τρίτες αλλαγές των ποικίλων ξένων. Ποιος θυμάται ας πούμε τον Κώστα Μάγλο, τον υψηλότατο σέντερ, για τον οποίο σφάχτηκαν πέρυσι οι «μεγάλοι» επειδή «ήταν ο διάδοχος του Φασούλα»; Ολόκληρη περίοδο, κι ο άνθρωπος δεν έπαιξε ούτε πεντάλεπτο συνολικά. Θ' ακούσουν πολλά τώρα οι παίκτες και οι προπονητές της Εθνικής. Οι αθλητικές εφημερίδες, που τόσες μέρες είχαν πρωτοσέλιδους τους τρομερούς μπαλαδόρους που έρχονται-δεν έρχονται στην Ελλάδα, και υποβάθμιζαν το μπάσκετ, θα ξεσπαθώσουν, και, ανάλογα με τη συλλογική τους προτίμηση, θα διαπομπεύσουν τους «ενόχους», ενώ συγχρόνως θα πιέζουν τις ομάδες τους να πάρουν τον τάδε ή τον δείνα μέγα κοινοτικό. Το μόνο βέβαιο άλλωστε είναι ότι το άθλημα στο οποίο δεν θα πάψουμε ποτέ να πρωτεύουμε είναι η ειδωλοφαγία. Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ