ΣΚΕΨΕΙΣ (20-07-99)

Δυναστείες
Ενας νέος άντρας, γιος του JFK και ιδρυτής του πολύ ενδιαφέροντος πολιτικού περιοδικού «George», αγνοείται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στα ανοιχτά των βορειοανατολικών ακτών των ΗΠΑ. Πέρα από την ευνόητη τραγικότητά τους, τα νέα για τον Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι τζούνιορ αποκαλύπτουν και μια σχεδόν ομόφωνη δημοσιογραφική διαχείριση του θέματος. Φράσεις όπως «η κατάρα των Κένεντι», «η δυναστεία των Κένεντι», «ο γιος του Κάμελοτ» δείχνουν ότι έχουμε περισσότερο ανάγκη από παραμύθια παρά από ειδήσεις. Στα μέτρα της προτίμησής μας για τα παραμύθια κόφτηκε και ράφτηκε ένας σύγχρονος μύθος: ο οίκος Κένεντι αντιμετωπίζεται περίπου σαν ένα βασίλειο με πρίγκιπες και «ατυχίες» - «κατάρες» στη γλώσσα των παραμυθιών. Κανείς δεν στάθηκε στο γεγονός ότι ο Κένεντι τζούνιορ είχε πάρει μόλις πέρσι το δίπλωμα του πιλότου και δεν είχε υποβάλει σχέδιο για τη συγκεκριμένη πτήση. Στη γλώσσα του μύθου δεν υπάρχουν πραγματικά γεγονότα, αιτίες και αποτελέσματα, αλλά μόνο καταραμένες δυναστείες. Με την απαρίθμηση των ατυχιών στα τηλεοπτικά δελτία τείνεις να το πιστέψεις: αυτοκινητικά δυστυχήματα, ναρκωτικά, ερωτικά σκάνδαλα. Αν το καλοσκεφτείς όμως τέτοιου είδους τραγικά γεγονότα θα πρέπει να μαστίζουν τη μέση αμερικανική οικογένεια που ζει σε μεγάλες πόλεις. Σοβαρά ατυχήματα με αυτοκίνητο μπορούν να θυμηθούν οι περισσότεροι, τα ναρκωτικά είναι ένα πρόβλημα που δεν γνωρίζει τάξεις, όσο για τα ερωτικά σκάνδαλα δεν αποτελούν προνόμιο καμιάς «δυναστείας». Οι συμφορές πλέκονται στα κλαδιά του γενεαλογικού δέντρου κάθε οικογένειας με τον ίδιο φυσικό και αναπάντεχο τρόπο που πλέκονται οι χαρές. Ωστόσο οι οικογένειες που συγκεντρώνουν λάμψη, φθόνο, τα περίεργα βλέμματα των θνητών και της Ιστορίας, οι οικογένειες που προτιμά το «Paris Match» για τα λυρικά θέματά του, παίζουν, στα πρόχειρα, σε κάθε χαρά ή συμφορά τους επεισόδια μιας σαπουνόπερας. Οπως σ' εκείνη την παλιά, τόσο ανθεκτική «Δυναστεία»: το τρίχρονο παιδί που χαιρετάει στρατιωτικά το φέρετρο του πατέρα του, ο εξάδελφος που χάνεται άδοξα κάνοντας σκι, ο θείος που ρίχνει το αυτοκίνητο στη θάλασσα και σώζεται, παρότι η ερωμένη του δεν γλιτώνει από τον πνιγμό, ο γάμος με την αριστοκράτισσα Καρολάιν Μπισέτ και οι καυγάδες που απαθανατίζονται από την κάμερα. Εν ολίγοις, ειδήσεις που μας πείθουν -παραμυθητικά- πως ο πόνος δεν είναι προνόμιο των κατατρεγμένων.
Της ΑΜΑΝΤΑΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

	ΣΚΕΨΕΙΣ (20-07-99)
Δυναστείες	Ενας νέος άντρας, γιος του JFK και ιδρυτής του πολύ ενδιαφέροντος πολιτικού περιοδικού «George», αγνοείται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στα ανοιχτά των βορειοανατολικών ακτών των ΗΠΑ. Πέρα από την ευνόητη τραγικότητά τους, τα νέα για τον Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι τζούνιορ αποκαλύπτουν και μια σχεδόν ομόφωνη δημοσιογραφική διαχείριση του θέματος. Φράσεις όπως «η κατάρα των Κένεντι», «η δυναστεία των Κένεντι», «ο γιος του Κάμελοτ» δείχνουν ότι έχουμε περισσότερο ανάγκη από παραμύθια παρά από ειδήσεις. Στα μέτρα της προτίμησής μας για τα παραμύθια κόφτηκε και ράφτηκε ένας σύγχρονος μύθος: ο οίκος Κένεντι αντιμετωπίζεται περίπου σαν ένα βασίλειο με πρίγκιπες και «ατυχίες» - «κατάρες» στη γλώσσα των παραμυθιών. Κανείς δεν στάθηκε στο γεγονός ότι ο Κένεντι τζούνιορ είχε πάρει μόλις πέρσι το δίπλωμα του πιλότου και δεν είχε υποβάλει σχέδιο για τη συγκεκριμένη πτήση. Στη γλώσσα του μύθου δεν υπάρχουν πραγματικά γεγονότα, αιτίες και αποτελέσματα, αλλά μόνο καταραμένες δυναστείες. Με την απαρίθμηση των ατυχιών στα τηλεοπτικά δελτία τείνεις να το πιστέψεις: αυτοκινητικά δυστυχήματα, ναρκωτικά, ερωτικά σκάνδαλα. Αν το καλοσκεφτείς όμως τέτοιου είδους τραγικά γεγονότα θα πρέπει να μαστίζουν τη μέση αμερικανική οικογένεια που ζει σε μεγάλες πόλεις. Σοβαρά ατυχήματα με αυτοκίνητο μπορούν να θυμηθούν οι περισσότεροι, τα ναρκωτικά είναι ένα πρόβλημα που δεν γνωρίζει τάξεις, όσο για τα ερωτικά σκάνδαλα δεν αποτελούν προνόμιο καμιάς «δυναστείας». Οι συμφορές πλέκονται στα κλαδιά του γενεαλογικού δέντρου κάθε οικογένειας με τον ίδιο φυσικό και αναπάντεχο τρόπο που πλέκονται οι χαρές. Ωστόσο οι οικογένειες που συγκεντρώνουν λάμψη, φθόνο, τα περίεργα βλέμματα των θνητών και της Ιστορίας, οι οικογένειες που προτιμά το «Paris Match» για τα λυρικά θέματά του, παίζουν, στα πρόχειρα, σε κάθε χαρά ή συμφορά τους επεισόδια μιας σαπουνόπερας. Οπως σ' εκείνη την παλιά, τόσο ανθεκτική «Δυναστεία»: το τρίχρονο παιδί που χαιρετάει στρατιωτικά το φέρετρο του πατέρα του, ο εξάδελφος που χάνεται άδοξα κάνοντας σκι, ο θείος που ρίχνει το αυτοκίνητο στη θάλασσα και σώζεται, παρότι η ερωμένη του δεν γλιτώνει από τον πνιγμό, ο γάμος με την αριστοκράτισσα Καρολάιν Μπισέτ και οι καυγάδες που απαθανατίζονται από την κάμερα. Εν ολίγοις, ειδήσεις που μας πείθουν -παραμυθητικά- πως ο πόνος δεν είναι προνόμιο των κατατρεγμένων. Της ΑΜΑΝΤΑΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ