Η πορεία ευτελισμού
Η τροπολογία, που υπέβαλε χθες το υπουργείο Εθνικής Αμύνης στο -δικό του- σχέδιο νόμου για τη μετεγκατάσταση στρατοπέδων, πάσχει από τα συνήθη τεχνάσματα, που επιστρατεύονται όποτε οι προτεινόμενες ρυθμίσεις αναμένεται να προκαλέσουν αντιδράσεις. Αντί των ουσιαστικών διατυπώσεων, προτιμάται η μνεία αριθμών άλλων νόμων, των οποίων «απλώς» επεκτείνεται το πεδίο εφαρμογής. Αντί αναφοράς του αληθινού στόχου, η αιτιολογική έκθεση σημειώνει ότι «επιλύονται ορισμένα διαδικαστικά, αλλά και ουσιαστικά προβλήματα»! Αντί ομολογίας ότι οι προτάσεις έχουν βαρύ κόστος, δηλώνεται ότι η απώλεια εσόδων «θα αναπληρώνεται από άλλες πηγές», πράγμα που ουδόλως προβλέπεται. Με όλη αυτήν τη «συσκότιση», χρειάστηκε η έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου για να πληροφορηθεί ο πολίτης ότι το υπουργείο ανοίγει τον δρόμο στην παραχώρηση δημοσίων δασικών και γεωργικών εκτάσεων για οικιστική αξιοποίηση, επ' ωφελεία των αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτό και μόνον αρκεί να εγείρει σοβαρά ερωτήματα κοινοβουλευτικής ευπρέπειας των αρμοδίων υπουργών: ρυθμίσεις σε βάρος της δημόσιας περιουσίας -και δη της δασικής- είναι ανεπίτρεπτο να προωθούνται «λάθρα». Σημαντικότερη είναι, βεβαίως, η ουσία του θέματος. Το κράτος ευρίσκεται, εν προκειμένω, ενώπιον πολλαπλών ζητημάτων: ένα από αυτά είναι η ανάγκη αναπροσαρμογής των πενιχρών αποδοχών των αξιωματικών· ένα άλλο, είναι η πρόσθετη επιβάρυνση όσων μετατίθενται σε τόπο διαφορετικό από εκείνον που διαμένει η οικογένειά τους· ένα τρίτο, τέλος, είναι κατά ποίο μέρος η γη των στρατοπέδων μπορεί να οικοπεδοποιηθεί και κατά ποίο επιβάλλεται να γίνει χώρος πρασίνου. Τα δύο πρώτα ζητήματα δεν τίθενται μόνον για τους αξιωματικούς, αλλά για αρκετές κατηγορίες κρατικών υπαλλήλων. Το τρίτο αφορά ολόκληρες τοπικές κοινωνίες, αλλά και τα έσοδα και την περιουσία του κράτους. Οι δικαιοκρατικές επιταγές στα θέματα αυτά είναι, τουλάχιστον, προφανείς. Αν οι αποδοχές των αξιωματικών πρέπει να αναπροσαρμοσθούν -και σαφέστατα πρέπει- η απόφαση επιβάλλεται να είναι ευθεία και τολμηρά. Αν οι μετατιθέμενοι χρειάζονται πρόσθετη ενίσχυση, να χτισθούν ειδικές «υπηρεσιακές» κατοικίες ή να επιδοτείται το -όντως καταβαλλόμενο- ενοίκιο. Και αν το κράτος κρίνει ότι πρέπει να βοηθήσει τη μόνιμη στεγαστική αποκατάσταση των λειτουργών του, ας ακολουθήσει πρόγραμμα δανείων ή επιδοτήσεων. Ολα αυτά με ενιαίο πρόγραμμα, ίδιο για όλους τους κρατικούς λειτουργούς με ανάλογα προβλήματα. Οι συγκαλυμμένες παροχές και τα προνομιακά ανταλλάγματα όχι μόνον προσβάλλουν την ισονομία των πολιτών, αλλά αναπαράγουν τη λογική των γνωστών επιδομάτων περί «χειμερίων καυσοξύλων», «αμνού του Πάσχα», «γαλοπούλας των Χριστουγέννων», που οροθετούν έως σήμερα την πορεία ευτελισμού του δημόσιου τομέα, αλλά και της αξιοπρέπειας των λειτουργών του, στη χώρα μας.