ΑΚΙΣ (01-09-99)
«Γνήσιον»...	Πήγα χθες να πάρω κάποια έγγραφα από κάποια εταιρεία. Χρειάστηκε να υπογράψω ορισμένα χαρτιά, αλλά σε κάποια από αυτά χρειαζόταν να βεβαιωθεί «το γνήσιον της υπογραφής» μου. Επρεπε, λοιπόν, να πάω στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα προκειμένου να τεθεί η πολυπόθητη σφραγίδα πλάι στη τζίφρα μου. «Καλά, αφού υπογράφω εδώ, ενώπιόν σας, πώς τίθεται σε αμφισβήτηση το γνήσιον της υπογραφής»; απόρησα. «Ετσι λέει ο νόμος, αγαπητέ, και δεν μπορούμε να τον παραβούμε», ήταν η απάντηση. Δηλαδή, με δύο λόγια, σου λένε κατάμουτρα ότι μπορεί να είσαι απατεών, ότι είσαι ικανός να διαπράξεις το αδίκημα της πλαστογραφίας και της πλαστοπροσωπίας και συ, πειθήνιος, πρέπει να δεχθείς ότι είσαι εξ όψεως -αν όχι εξ ορισμού- απατεών και να ζητιανέψεις την κάλυψη από την πλησιέστερη αστυνομική αρχή. Είναι, αλήθεια, σοβαρά πράγματα αυτά; Είναι τακτική μιας χώρας που βρίσκεται στο κατώφλι της Ευρώπης του 2000 και απαιτεί την ένταξή της στην ΟΝΕ; Εδώ, στην Τουρκία έχουν μηχανήματα που ανανγωρίζουν το άτομο από την ίριδα του ματιού κι εμείς έχουμε μείνει ακόμη στη «βεβαίωση του γνησίου της υπογραφής»; Απο πού ώς πού, δηλαδή, πρέπει να υπογράφει ο πολίτης ένα μάτσο χαρτιά και να τρέχει στην αστυνομία όταν έχει στα χέρια του την αστυνομική ταυτότητα την οποία, άλλωστε, έχουν καταργήσει πολλές ευρωπαϊκές χώρες; Δεν είμαστε σοβαροί, αγαπητοί. Και η σοβαρότητα ενός κράτους δεν στηρίζεται στο «γνήσιον της υπογραφής» αλλά στο κύρος και την ευημερία των πολιτών του. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ