ΣΚΕΨΕΙΣ (01-09-99)

Ναυτία
«Στο νούμερο 23 σας προσφέρω σήμερα ένα μοναδικό χαλί, από τη χώρα της Περσίας, σε ελεύθερη τιμή. Κυρίες και κύριοι, προσέξτε, μιλάμε για τεράστιο χαλί, τεσσεράμισι ολόκληρα τετραγωνικά. Κοιτάξτε το, δεν ξέρω κι εγώ τι με έπιασε και σας το δίνω έτσι σήμερα. Να το βάλετε στο σαλόνι σας, το σπίτι σας θα μεταμορφωθεί κυρίες και κύριοι, θα δείξετε ποιοι είσαστε, το αξίζετε πραγματικά, μόνον οι λίγοι μπορούν να πατάνε σε τέτοιο χαλί. Κοιτάξτε παρακαλώ το καταπληκτικό κόκκινο, με τον φοβερό ρόμβο στη μέση και τη μπορντούρα στο σπάνιο χρώμα του μπεζ, τι δουλειά έχει αυτό το χαλί που δεν θα το ξαναβρείτε πουθενά. Τι, είπε η κυρία; 150.000; Κυρία μου με 150.000, δεν παίρνετε πλέον ούτε λινάτσα από τους γύφτους στο δρόμο, όχι τέτοιο χαλί που έχει πάνω του ατέλειωτες ώρες δουλειάς. Λυπάμαι, δεν σας αξίζει, βλέπω ότι δεν μπορείτε να το εκτιμήσετε. Το αποσύρω και πάμε παρακαλώ στο νούμερο 24». Σας έπιασε ναυτία, ε; Ελάχιστα από τα θεάματα, που καθημερινά μας περικυκλώνουν, καταφέρνουν να είναι τόσο καθολικά απεχθή, όσο κάποιες από αυτές οι τηλεοπτικές δημοπρασίες. Ηθος, λόγος, αισθητική, νόμοι και κανόνες συναλλαγών και αξιοπιστία, ποτέ δεν υπέφεραν από κοινού τόσο πολύ, όσο στις φρικτές αυτές «εκπομπές» στις οποίες διάφοροι επιτήδειοι προσπαθούν να πουλήσουν, πανάκριβα, κάθε μορφής σαβούρα σ' ένα ευρύτατο κοινό. Ενδεχομένως, πολλοί νομίζουν ότι πρόκειται για ένα καθαρά περιθωριακό φαινόμενο, με το οποίο δεν αξίζει καν να ασχολείται κανείς - πόσο μάλλον να θυμώνει. Λάθος. Τα εν λόγω «προγράμματα» διαχέονται ανεξέλεγκτα στον αέρα, καταλαμβάνοντας ατελείωτες ώρες τηλεοπτικού χρόνου. Και ουδείς γνωρίζει σήμερα, πόσα είναι τα εμπορικά και αισθητικά θύματα αυτού του διαρκούς συστηματικού δημόσιου εκχυδαϊσμού. Στην ουσία, πρόκειται για μία ακόμη από τις (πάρα) πολλές δυσμενείς επιπτώσεις που έχει επιβάλει στον δημόσιο βίο το επικρατούν πρωτόγονο καθεστώς τηλεοπτικής εκνομίας, το οποίο ουδείς βεβαίως τολμά να αγγίξει, παρά τους αρμόδιους, κατά καιρούς, λεονταρισμούς. Ομως, αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για τη συνέχιση της εν λόγω αθλιότητος, που, από πλευράς νομιμότητος, ασφαλώς «μπάζει» τόσο, ώστε η αντιμετώπισή της να μπορεί να είναι άμεση.
Του ΓΕΩΡΓΙΟΥ Π. ΜΑΛΟΥΧΟΥ

	ΣΚΕΨΕΙΣ (01-09-99)
Ναυτία	«Στο νούμερο 23 σας προσφέρω σήμερα ένα μοναδικό χαλί, από τη χώρα της Περσίας, σε ελεύθερη τιμή. Κυρίες και κύριοι, προσέξτε, μιλάμε για τεράστιο χαλί, τεσσεράμισι ολόκληρα τετραγωνικά. Κοιτάξτε το, δεν ξέρω κι εγώ τι με έπιασε και σας το δίνω έτσι σήμερα. Να το βάλετε στο σαλόνι σας, το σπίτι σας θα μεταμορφωθεί κυρίες και κύριοι, θα δείξετε ποιοι είσαστε, το αξίζετε πραγματικά, μόνον οι λίγοι μπορούν να πατάνε σε τέτοιο χαλί. Κοιτάξτε παρακαλώ το καταπληκτικό κόκκινο, με τον φοβερό ρόμβο στη μέση και τη μπορντούρα στο σπάνιο χρώμα του μπεζ, τι δουλειά έχει αυτό το χαλί που δεν θα το ξαναβρείτε πουθενά. Τι, είπε η κυρία; 150.000; Κυρία μου με 150.000, δεν παίρνετε πλέον ούτε λινάτσα από τους γύφτους στο δρόμο, όχι τέτοιο χαλί που έχει πάνω του ατέλειωτες ώρες δουλειάς. Λυπάμαι, δεν σας αξίζει, βλέπω ότι δεν μπορείτε να το εκτιμήσετε. Το αποσύρω και πάμε παρακαλώ στο νούμερο 24». Σας έπιασε ναυτία, ε; Ελάχιστα από τα θεάματα, που καθημερινά μας περικυκλώνουν, καταφέρνουν να είναι τόσο καθολικά απεχθή, όσο κάποιες από αυτές οι τηλεοπτικές δημοπρασίες. Ηθος, λόγος, αισθητική, νόμοι και κανόνες συναλλαγών και αξιοπιστία, ποτέ δεν υπέφεραν από κοινού τόσο πολύ, όσο στις φρικτές αυτές «εκπομπές» στις οποίες διάφοροι επιτήδειοι προσπαθούν να πουλήσουν, πανάκριβα, κάθε μορφής σαβούρα σ' ένα ευρύτατο κοινό. Ενδεχομένως, πολλοί νομίζουν ότι πρόκειται για ένα καθαρά περιθωριακό φαινόμενο, με το οποίο δεν αξίζει καν να ασχολείται κανείς - πόσο μάλλον να θυμώνει. Λάθος. Τα εν λόγω «προγράμματα» διαχέονται ανεξέλεγκτα στον αέρα, καταλαμβάνοντας ατελείωτες ώρες τηλεοπτικού χρόνου. Και ουδείς γνωρίζει σήμερα, πόσα είναι τα εμπορικά και αισθητικά θύματα αυτού του διαρκούς συστηματικού δημόσιου εκχυδαϊσμού. Στην ουσία, πρόκειται για μία ακόμη από τις (πάρα) πολλές δυσμενείς επιπτώσεις που έχει επιβάλει στον δημόσιο βίο το επικρατούν πρωτόγονο καθεστώς τηλεοπτικής εκνομίας, το οποίο ουδείς βεβαίως τολμά να αγγίξει, παρά τους αρμόδιους, κατά καιρούς, λεονταρισμούς. Ομως, αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για τη συνέχιση της εν λόγω αθλιότητος, που, από πλευράς νομιμότητος, ασφαλώς «μπάζει» τόσο, ώστε η αντιμετώπισή της να μπορεί να είναι άμεση. Του ΓΕΩΡΓΙΟΥ Π. ΜΑΛΟΥΧΟΥ