ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ (28-09-99)

Η αθώωση Αντρεότι
Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που δυσανασχέτησαν στην Ιταλία ακούγοντας την αθωωτική απόφαση για τον παλαίμαχο πολιτικό και επτά φορές πρωθυπουργό Τζούλιο Αντρεότι. Με εξαίρεση μια ομάδα προσωπικοτήτων που διακηρύσσουν την κάθαρση διά της Δικαιοσύνης, έστω με την άκριτη χρησιμοποίηση είτε μεταμεληθέντων μαφιόζων είτε «παραπλανηθέντων» στη διαφθορά πρώην πολιτικών, σύσσωμος ο ιταλικός πολιτικός κόσμος και η κοινή γνώμη και ειδικότερα το Βατικανό εξέφρασαν την ικανοποίηση και σε αρκετές περιπτώσεις την ανακούφισή τους για την αθώωση του «ανοξείδωτου» πολιτικού. Δεν είναι τυχαίο ότι την ώρα που άρχισαν να σβήνουν οι προβολείς πάνω στο πρόσωπο του χαμογελαστού πρώην πρωθυπουργού, στράφηκαν απειλητικά πάνω στη Δικαιοσύνη και στους πάσης φύσεως μεταμεληθέντες. Ολα αυτά, όμως, δεν σημαίνουν ότι μέσω του Αντρεότι δικαιώνεται όλος εκείνος ο πολιτικός κόσμος και κατεστημένο που ανδρώθηκε και λειτούργησε, με τον τρόπο που γνώρισε η Ιταλία, στη διάρκεια της Πρώτης Ιταλικής Δημοκρατίας, δηλαδή μέχρι την πτώση της το 1992. Η σημερινή πολιτική τάξη έχει κάθε λόγο να πιστεύει στην ύπαρξη της Δεύτερης, την οποία θεωρεί δημιούργημά της. Και να επιχαίρει -με την αθώωση Αντρεότι- για τη μικρή ευθύνη της Πρώτης, από την οποία άλλωστε προέρχεται και θεωρεί ότι είναι το υγιές κομμάτι της. Μοναδική παραφωνία στα μεθεόρτια η αντίδραση του ίδιου του Αντρεότι, «του παρ' ολίγον καρδιναλίου», όπως τον χαρακτήρισε ο μεγάλος Αριστερός ζωγράφος Ρενάτο Γκουτούζο σε πίνακα που του αφιέρωσε. Ο 80χρονος πρώην πρωθυπουργός σε τηλεοπτική εκπομπή μεγάλης ακροαματικότητας, την επομένη της αθώωσής του, και σε ερώτηση για τη Δεύτερη Ιταλική Δημοκρατία είπε: «Ποια Δημοκρατία; Δεν υπάρχει, θα υπάρξει μόνον όταν θα αλλάξουμε το Σύνταγμα και αυτό που έχουμε από το 1948 πάει ακόμη καλά». Και στην ερώτηση για την «αγιοποίησή» του -έμμεση αναφορά στις άριστες σχέσεις του με το Βατικανό-, θυμήθηκε τη μακρόχρονη θητεία του στο υπουργείο Εξωτερικών και απάντησε διπλωματικά: «Είθισται να γίνεται κάποιος άγιος μετά το θάνατό του. Θα προτιμούσα να αναβάλω αυτή την προσδοκία μου».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΑΦΗΣ

	ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ (28-09-99)
Η αθώωση Αντρεότι	Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που δυσανασχέτησαν στην Ιταλία ακούγοντας την αθωωτική απόφαση για τον παλαίμαχο πολιτικό και επτά φορές πρωθυπουργό Τζούλιο Αντρεότι. Με εξαίρεση μια ομάδα προσωπικοτήτων που διακηρύσσουν την κάθαρση διά της Δικαιοσύνης, έστω με την άκριτη χρησιμοποίηση είτε μεταμεληθέντων μαφιόζων είτε «παραπλανηθέντων» στη διαφθορά πρώην πολιτικών, σύσσωμος ο ιταλικός πολιτικός κόσμος και η κοινή γνώμη και ειδικότερα το Βατικανό εξέφρασαν την ικανοποίηση και σε αρκετές περιπτώσεις την ανακούφισή τους για την αθώωση του «ανοξείδωτου» πολιτικού. Δεν είναι τυχαίο ότι την ώρα που άρχισαν να σβήνουν οι προβολείς πάνω στο πρόσωπο του χαμογελαστού πρώην πρωθυπουργού, στράφηκαν απειλητικά πάνω στη Δικαιοσύνη και στους πάσης φύσεως μεταμεληθέντες. Ολα αυτά, όμως, δεν σημαίνουν ότι μέσω του Αντρεότι δικαιώνεται όλος εκείνος ο πολιτικός κόσμος και κατεστημένο που ανδρώθηκε και λειτούργησε, με τον τρόπο που γνώρισε η Ιταλία, στη διάρκεια της Πρώτης Ιταλικής Δημοκρατίας, δηλαδή μέχρι την πτώση της το 1992. Η σημερινή πολιτική τάξη έχει κάθε λόγο να πιστεύει στην ύπαρξη της Δεύτερης, την οποία θεωρεί δημιούργημά της. Και να επιχαίρει -με την αθώωση Αντρεότι- για τη μικρή ευθύνη της Πρώτης, από την οποία άλλωστε προέρχεται και θεωρεί ότι είναι το υγιές κομμάτι της. Μοναδική παραφωνία στα μεθεόρτια η αντίδραση του ίδιου του Αντρεότι, «του παρ' ολίγον καρδιναλίου», όπως τον χαρακτήρισε ο μεγάλος Αριστερός ζωγράφος Ρενάτο Γκουτούζο σε πίνακα που του αφιέρωσε. Ο 80χρονος πρώην πρωθυπουργός σε τηλεοπτική εκπομπή μεγάλης ακροαματικότητας, την επομένη της αθώωσής του, και σε ερώτηση για τη Δεύτερη Ιταλική Δημοκρατία είπε: «Ποια Δημοκρατία; Δεν υπάρχει, θα υπάρξει μόνον όταν θα αλλάξουμε το Σύνταγμα και αυτό που έχουμε από το 1948 πάει ακόμη καλά». Και στην ερώτηση για την «αγιοποίησή» του -έμμεση αναφορά στις άριστες σχέσεις του με το Βατικανό-, θυμήθηκε τη μακρόχρονη θητεία του στο υπουργείο Εξωτερικών και απάντησε διπλωματικά: «Είθισται να γίνεται κάποιος άγιος μετά το θάνατό του. Θα προτιμούσα να αναβάλω αυτή την προσδοκία μου». ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΑΦΗΣ