ΣΚΕΨΕΙΣ (09-11-99)

«Αμεφρική»
Τις Κυριακές, απλώνουν την πραμάτεια τους κατά μήκος της οδού Ανδριανού: ξύλινες μάσκες και παράξενα αφρικανικά όργανα. Μοιάζουν να έχουν βγει από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Κεϊτά, με τα πολύχρωμα φορέματά τους και τα περίτεχνα, υφασμάτινα καλύμματα κεφαλιών. Οπως περιγράφει ένα παιδάκι, οι Α-φρικάνες της Ανδριανού «φοράνε ντολμαδάκια στο κεφάλι». Κάθονται οκλαδόν στη μέση του δρόμου και παρότι βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου, δεν έχουν κουνήσει ρούπι από τον τόπο τους. Τις κοιτάμε με αγαλλίαση και έκπληξη. Είναι δύσκολο να παραμένεις ο εαυτός σου, τόσο μακριά από την πατρίδα σου. Είναι σπάνιο να μην αναμιγνύεσαι, να κοιτάς προς τα μέσα και να θυμάσαι διαρκώς από πού έρχεσαι. Οι Αφρικάνες μοιάζουν με τις γριές κινέζες κάθε αυθεντικής «τσάιναταουν» που δεν μιλάνε τη γλώσσα της χώρας υποδοχής, αλλά σέρνουν τα βήματά τους πεισματικά σε διαφορετικό χωροχρόνο. Την ίδια συμπεριφορά ενστερνίζεται και ο Μπιλ Κλίντον όταν ταξιδεύει. Οχι από άμυνα, ασφαλώς. Δεν χρειάζεται να αντισταθεί σε έναν ούτως ή άλλως αμερικανόπληκτο πλανήτη. Η ανάγκη προστασίας με την οποία περιβάλλει κάθε σύστημα τους ηγέτες του, δημιουργεί ένα καθεστώς επίκτητης αλαζονείας: προεδρικές επισκέψεις σε αποστειρωμένες μεγαλουπόλεις χωρίς κυκλοφοριακό, κόρνες, χάος· σε πόλεις πλασμένες στο μέτρο της ηγετικής αδημονίας - χωρίς ανθρώπους και οχήματα, γεμάτες αστυνομικούς. Λέγεται ότι η απόσταση από το αεροδρόμιο ώς το κέντρο της Αθήνας θα καλυφθεί από το προεδρικό όχημα σε επτά λεπτά. Προκλητικό. Ο,τι μας αρρωσταίνει καθημερινά, μπορεί σε επείγουσες περιπτώσεις να συντμηθεί σε ταξίδι αεριωθούμενου, κατά τη διάρκεια του οποίου η Βασιλίσσης Σοφίας προβάλλει σαν όραμα, περιτριγυρισμένη από φοίνικες που φυτεύονται στο ύψος της αμερικανικής πρεσβείας, ειδικά για τον πρόεδρο. Και εκείνος ποτέ δεν θα μάθει τι έχασε: κορναρίσματα, καυσαέριο, επιθετική οδήγηση, εκατοντάδες πολύβουες εξατμίσεις. Θα εξακολουθεί να ταξιδεύει, όπως κάθε ηγέτης που σέβεται τον εαυτό του, σε άδειες λεωφόρους, σε άδεια ξενοδοχεία, σε μια μινιατούρα λευκών οίκων από μάρμαρο. Οσο μακριά κι αν φτάσουν, οι αταξίδευτοι πρόεδροι κουβαλούν μέσα τους την αντανάκλαση ενός κόσμου που μοιάζει με σουίτα ξενοδοχείου. Αυτή είναι η ιδιόρρυθμη «Αμεφρική» τους, όπως λένε και οι ήρωες του Ντίσνεϊ όταν μιλάνε για τόπους τόσο εξωτικούς όσο η Αμερική και η Αφρική μαζί.
Της ΑΜΑΝΤΑΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

	ΣΚΕΨΕΙΣ (09-11-99)
«Αμεφρική»	Τις Κυριακές, απλώνουν την πραμάτεια τους κατά μήκος της οδού Ανδριανού: ξύλινες μάσκες και παράξενα αφρικανικά όργανα. Μοιάζουν να έχουν βγει από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Κεϊτά, με τα πολύχρωμα φορέματά τους και τα περίτεχνα, υφασμάτινα καλύμματα κεφαλιών. Οπως περιγράφει ένα παιδάκι, οι Α-φρικάνες της Ανδριανού «φοράνε ντολμαδάκια στο κεφάλι». Κάθονται οκλαδόν στη μέση του δρόμου και παρότι βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου, δεν έχουν κουνήσει ρούπι από τον τόπο τους. Τις κοιτάμε με αγαλλίαση και έκπληξη. Είναι δύσκολο να παραμένεις ο εαυτός σου, τόσο μακριά από την πατρίδα σου. Είναι σπάνιο να μην αναμιγνύεσαι, να κοιτάς προς τα μέσα και να θυμάσαι διαρκώς από πού έρχεσαι. Οι Αφρικάνες μοιάζουν με τις γριές κινέζες κάθε αυθεντικής «τσάιναταουν» που δεν μιλάνε τη γλώσσα της χώρας υποδοχής, αλλά σέρνουν τα βήματά τους πεισματικά σε διαφορετικό χωροχρόνο. Την ίδια συμπεριφορά ενστερνίζεται και ο Μπιλ Κλίντον όταν ταξιδεύει. Οχι από άμυνα, ασφαλώς. Δεν χρειάζεται να αντισταθεί σε έναν ούτως ή άλλως αμερικανόπληκτο πλανήτη. Η ανάγκη προστασίας με την οποία περιβάλλει κάθε σύστημα τους ηγέτες του, δημιουργεί ένα καθεστώς επίκτητης αλαζονείας: προεδρικές επισκέψεις σε αποστειρωμένες μεγαλουπόλεις χωρίς κυκλοφοριακό, κόρνες, χάος· σε πόλεις πλασμένες στο μέτρο της ηγετικής αδημονίας - χωρίς ανθρώπους και οχήματα, γεμάτες αστυνομικούς. Λέγεται ότι η απόσταση από το αεροδρόμιο ώς το κέντρο της Αθήνας θα καλυφθεί από το προεδρικό όχημα σε επτά λεπτά. Προκλητικό. Ο,τι μας αρρωσταίνει καθημερινά, μπορεί σε επείγουσες περιπτώσεις να συντμηθεί σε ταξίδι αεριωθούμενου, κατά τη διάρκεια του οποίου η Βασιλίσσης Σοφίας προβάλλει σαν όραμα, περιτριγυρισμένη από φοίνικες που φυτεύονται στο ύψος της αμερικανικής πρεσβείας, ειδικά για τον πρόεδρο. Και εκείνος ποτέ δεν θα μάθει τι έχασε: κορναρίσματα, καυσαέριο, επιθετική οδήγηση, εκατοντάδες πολύβουες εξατμίσεις. Θα εξακολουθεί να ταξιδεύει, όπως κάθε ηγέτης που σέβεται τον εαυτό του, σε άδειες λεωφόρους, σε άδεια ξενοδοχεία, σε μια μινιατούρα λευκών οίκων από μάρμαρο. Οσο μακριά κι αν φτάσουν, οι αταξίδευτοι πρόεδροι κουβαλούν μέσα τους την αντανάκλαση ενός κόσμου που μοιάζει με σουίτα ξενοδοχείου. Αυτή είναι η ιδιόρρυθμη «Αμεφρική» τους, όπως λένε και οι ήρωες του Ντίσνεϊ όταν μιλάνε για τόπους τόσο εξωτικούς όσο η Αμερική και η Αφρική μαζί. Της ΑΜΑΝΤΑΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ