«Δεν είμαστε ευτυχείς»...
|
«Δεν είμαστε ευτυχείς για το γεγονός ότι σε είκοσι πέντε χρόνια δεν έχει συλληφθεί κανείς για τις επιθέσεις της "17 Νοέμβρη"», δήλωσε ο κ. Νίκολας Μπερνς, αθέλητα αυτοκρινόμενος, εφόσον η ήδη παλαιά και οπωσδήποτε ενεργός συμμετοχή ποικίλων υπηρεσιών της πατρίδας του στην αναζήτηση της «17 Νοέμβρη» ουδέν απέφερε. Κι εμείς, βέβαια, δεν είμαστε ευτυχείς - και γι' αυτό και για άλλα πολλά. Δεν είμαστε ευτυχείς για το γεγονός ότι έπειτα από είκοσι πέντε χρόνια η Κύπρος παραμένει διχοτομημένη και καταπατημένη, παρ' όλα τα (σφοδρά κάποτε) καταδικαστικά για τους εισβολείς ψηφίσματα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (κι είναι γνωστό ποια χώρα τον καθοδηγεί) και παρότι ο Λευκός Οίκος φιλοξένησε στο εν τέταρτον του αιώνος που μεσολάβησε ακραιφνείς φιλέλληνες, ορισμένοι μάλιστα εκ των οποίων εμφανίζονταν φουστανελοφόροι από τους διακινητές ψευδαισθήσεων.
Δεν είμαστε ευτυχείς για το γεγονός ότι, πολίτες εμείς μιας μικρής χώρας, οφείλουμε να συμμορφωθούμε και να αποδεχθούμε ότι η μοίρα μας δεν είναι και τόσο του χεριού μας· μια προδήλως ατεκμηρίωτη έκθεση ή οδηγία από οποιοδήποτε αμερικανικό υπουργείο ή μια δήλωση του έσχατου Αμερικανού αξιωματούχου στο έσχατο κανάλι, μπορεί να μας κατατάξει άλλοτε στις χώρες όπου ανθεί η τρομοκρατία (άρα να αποτρέψει τους πιθανούς επισκέπτες) και άλλοτε στους τόπους που δεν σέβονται το παραμικρό ανθρώπινο δικαίωμα.
Δεν είμαστε ευτυχείς για το γεγονός ότι καλούμαστε να υποδεχθούμε τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών σαν καίσαρα, να παραδώσουμε τις δημόσιες δυνάμεις μας στους ανέλεγκτους πράκτορες που τον προστατεύουν, να αποδεχθούμε την επί δεκαήμερο διάλυση της καθημερινότητάς μας εν ονόματι της ασφάλειάς του, και, επιπλέον, να μην έχουμε την παραμικρή δυνατότητα να συμπροσδιορίσουμε το πρόγραμμα της επίσκεψής του.
Δεν είμαστε ευτυχείς για το γεγονός ότι εδώ στα Βαλκάνια όπου έτυχε να ζούμε, δεν μπορούμε πια, ύστερα από τον «ανθρωπιστικό πόλεμο» της άνοιξης, που βιαζόμαστε να τον λησμονήσουμε, να είμαστε καν βέβαιοι για τα σύνορα. Μπορούμε φυσικά να είμαστε βέβαιοι ότι, όποια κι αν είναι τα σύνορα, όποιοι κι αν τα εγγυώνται, δεν θα κατορθώσουν να ανακόψουν τη θανάσιμη κίνηση του απενεργοποιημένου ουρανίου, με το οποίο βομβαρδίστηκε η χερσόνησος, όπως παραδέχονται πλέον και οι ίδιοι οι ένοχοι, έστω με τα μισόλογα της διπλωματίας. Αλλά μάλλον δεν δικαιούμαστε να νιώθουμε ευτυχείς με μια τέτοια οικτρή βεβαιότητα.
|
| |
