ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (10-11-99)
Ενδυματολογία και μαγειρική	Μα τι ήταν ντυμένη η κ. Κορομηλά προχθές στην απονομή των ετήσιων βραβείων τηλεόρασης που δίνει το «Εθνος» και προβάλλει η ΕΡΤ; Εξωγήινη από τον «Πόλεμο των άστρων» ή Κρουέλα Ντε Βιλ από τα «101 σκυλάκια της Δαλματίας»; Οσο για τα ίδια τα βραβεία δεν υπάρχει λόγος για κανένα σχόλιο, μια βιομηχανία είναι και η τηλεοπτική, θέλει την στήριξή της, μην το κάνουμε και θέμα. Απλώς εκείνο το βραβείο για πρωτότυπο σενάριο κωμικής σειράς με το οποίο τιμήθηκε η κ. Κάκια Ιγερινού για τη σειρά «Βίος ανθόσπαρτος», ε, δεν ήταν και εντελώς πρωτότυπο. Η ιδέα βασίστηκε στην ταινία «Κάτω από την λάμψη του φεγγαριού» με την Σερ, που επίσης είχε πάρει Οσκαρ σεναρίου στην εποχή της και τουλάχιστον στα πρώτα επεισόδια ήταν πιστή αντιγραφή. Για να μην είμαστε άδικοι, η σειρά αυτονομήθηκε στη συνέχεια, ανέπτυξε δικά της στοιχεία και είναι αλήθεια πως ήταν και τρυφερή και αληθινή και καλογυρισμένη - μέχρι που οι περιπέτειες της παραγωγής την είχαν υποχρεώσει για λόγους οικονομίας και μέχρι να βρεθεί λύση να γυρίσει τρία ή τέσσερα επεισόδια μέσα σ' ένα κέντρο, όπου υποτίθεται ότι γινόταν το γλέντι του αρραβώνα. Οι καλές προσπάθειες αξίζουν την αναγνώριση και την στοργή μας, αλλά όταν τα βραβεία θέλουν κύρος, προσέχουν τουλάχιστον τέτοιες «λεπτομέρειες». Πρώτη διδάξασα η κ. Μαρίκα Μητσοτάκη της μαγειρικής ως παραπολιτικό ενδιαφέρον, βρέθηκε απέναντι στον κ. Πρετεντέρη προχθές και ανταποκρίθηκε πλήρως στον τίτλο της εκπομπής. Καλεσμένη στην «Ωρα της αλήθειας» επιδόθηκε με κάθε ειλικρίνεια στην εξιστόρηση των μαγειρικών της δημιουργιών που γεύτηκαν διάσημοι πολιτικοί και ξεκαθάρισε επίσης και μια σύγχυση, η οποία είχε δημιουργηθεί από άγνοια των ρεπόρτερ. Δεν λέγονταν «τηγανόψωμα» οι λιχουδιές που ξετρέλαναν τον Μπους, αλλά «ξεροτήγανα». Επίσης με ενθουσιασμό και αυθορμητισμό προσπάθησε να μυήσει τον παρουσιαστή στην γευσιγνωσία και εκείνος έδειξε πως παθιάζεται με το θέμα. Το γεγονός είναι πως η κ. Μητσοτάκη έχει κάνει σχολή, διότι είναι τυχαίο, για παράδειγμα, που μας προέκυψε επίσης ταλαντούχος στο είδος η κ. Δήμητρα Λιάνη-Παπανδρέου με τους τζιγεροσαρμάδες της. Επίσης παρατήρησα πως κάθε κυρία, που εμφανίζεται σε εκπομπή και θέλει να δείξει πως δεν είναι μονόχνωτη, κάνει νύξη για τις μαγειρικές της ικανότητες, ενώ συχνά οι αναφορές σε κυρίες πολιτικούς ή σε συζύγους πολιτικών κάνουν και μια «στάση» στην κουζίνα τους. Ε, η στροφή στο τυπικό της παράδοσης προσφέρει μια ασφάλεια, ότι δεν ήρθαν τα πάνω κάτω, δηλαδή, και ρόλοι υπάρχουν σαφείς και ταλαντούχοι ρολίστες. Εξασφάλισαν και πάλι το ετήσιο θέαμα των πλημμυρισμένων δρόμων και σπιτιών τα δελτία ειδήσεων, έσπευσαν με τις κάμερες, να εδώ ο δρόμος ξέχειλος σαν ορμητικός χείμαρρος, να εκεί οι άνθρωποι ανέβηκαν στη στέγη, να παρακάτω η περιουσία τους μέσα στη λάσπη, όλα πρωτοφανή και ξαφνικά, λες και η άδικη μοίρα βάζει κυκλικά στόχο τις περιοχές της χώρας και χτυπάει, τυφλή όπως πάντα. Με τόσες κάμερες και προβολείς, όμως να χώνονται ώς τις κρεβατοκάμαρες, πως δεν έχουμε καταφέρει μια ολόκληρη κοινωνία να τα 'χουμε τετρακόσια. Γιατί αν έχει κάτι να προσφέρει η τεχνολογία είναι να ενισχύσει τις ανθρώπινες δυνατότητες, να διευρύνει το πεδίο δράσης μας. Πώς τα 'χουμε καταφέρει και μένουμε τυφλοί διαρκώς, μουδιασμένοι, να τα περιμένουμε όλα εξ ουρανού και να τα χάνουμε σαν αθώα βρέφη, σαν πρωτόπλαστοι απέναντι στους πρώτους κεραυνούς και μετά χρησιμοποιούμε τις κάμερες για να μεταδώσουν την εικόνα της έκπληξής μας και του πανικού, λες και αυτό το δημόσιο ξέσπασμα και μαλλιοτράβηγμα θα εξευμενίσει την άδικη μοίρα. Μα, είναι χειρότερο από κάθε θεομηνία το να γινόμαστε θεατές του εαυτού μας. Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ