«17 Ν»
|
Δεν θα σας μιλήσω για τη σημερινή επέτειο της «17ης Νοεμβρίου 1973» αλλά για την περίπου συνομήλική της «Ε.Ο. 17 Νοέμβρη». Για την πρώτη άλλωστε δεν θα είχα να πω τίποτα, έχουν λεχθεί τα πάντα και ισχύει ό,τι ισχύει για όλες τις επετείους: η επέτειος ενός σημαντικού συμβάντος, καθώς εντάσσεται στην ετήσια ρουτίνα και επαναλαμβάνεται από διαφορετικά πρόσωπα με διαφορετικές επιδιώξεις και σκοπιμότητες, αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να ξεχάσουμε το αρχικό γεγονός και κυρίως να το παραποιήσουμε. Στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη να το καπηλευθούμε, όπως ακριβώς συμβαίνει με την επέτειο του Πολυτεχνείου...
Η «17 Ν» όμως δεν είναι... επέτειος, πιθανό να καταλήξει και αυτή εκεί ύστερα από πολλά χρόνια όταν θα πάψει να είναι επικίνδυνη. Είναι η «τρομοκρατία» που επί 25 χρόνια απασχολεί τις διωκτικές αρχές όχι μόνο τις δικές μας αλλά και άλλων χωρών και κυρίως τις αμερικανικές, που εκτός της γενικής ιδεολογικής τοποθέτησης έχουν και το νόμιμο ενδιαφέρον, ότι θύματά της υπήρξαν και Αμερικανοί πολίτες. Σε αυτά τα 25 χρόνια παρουσίας και δράσης της «17 Ν» καμιά ουσιαστική πληροφορία δεν φαίνεται να έφτασε στις διωκτικές αρχές (επαναλαμβάνω: όχι μόνο τις ελληνικές) που θα μπορούσε να οδηγήσει στη σύλληψη έστω και ενός μέλους της και στην εξάρθρωση της οργάνωσης.
Υποψίες υπήρξαν πολλές, αλλά, μέχρι τώρα τουλάχιστον κάθε φορά που ετέθησαν σε πρακτική εφαρμογή, κατέληξαν σε απερίγραπτο «φιάσκο», σε βάρος όχι μόνο των δικών μας διωκτικών αρχών (το επαναλαμβάνω για τρίτη φορά!) θυμηθείτε π.χ. εκείνα τα «αμερικανάκια» που κατά... λάθος συνελήφθησαν κάπου εκεί στην Κυψέλη! Θυμηθείτε ακόμα εκείνες τις νυκτερινές εξορμήσεις του αείμνηστου Τσεβά ή την περίπτωση εκείνου του γραφικού πράκτορος της ΚΥΠ που δήθεν είχε εισχωρήσει στις γραμμές της «17 Ν».
Οι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν την «τρομοκρατία» ως καθαρά αστυνομική υπόθεση και δεν φαίνεται να αναρωτήθηκαν ποτέ πώς, στα καλά καθούμενα, ξεφυτρώνουν παντού «τρομοκράτες», πολλοί από τους οποίους συνδέουν τραγικά τη ζωή τους και τη ζωή των θυμάτων τους με τη συγκεκριμένη τρομοκρατική πράξη. Δεν φαίνεται να μέτρησαν ποτέ το βάθος της απελπισίας που οδηγεί σε αυτές τις τρομοκρατικές πράξεις. Εστω όμως ότι είναι μόνο υπόθεση της αστυνομίας: Πλήρης αποτυχία.
Παρά την αποτυχία που είναι και δική τους, η «17 Ν», όλα αυτά τα χρόνια αποτελεί αφορμή αδίστακτης πολιτικής καπηλείας και πιέσεων προς όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά κυρίως στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, με τη διάχυτη υποψία ότι το κόμμα αυτό έχει κάποια σχέση με μέλη της «17 Ν». Ποτέ δεν δόθηκε κάποιο συγκεκριμένο στοιχείο για τη βαριά αυτή κατηγορία, ούτε από τους πλέον φανατικούς αντιπάλους του, οι οποίοι είχαν την ευχέρεια και το συμφέρον να ερευνήσουν την κατηγορία.
Τώρα, με αφορμή την επίσκεψη του προέδρου Κλίντον, αναζωπυρώθηκε αυτή η υποψία και μάλιστα απετέλεσε μοχλό «ημιεπισήμου» πιέσεως. Ταυτόχρονα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, διάφορα δημοσιεύματα, αγνώστων και μάλλον σκοτεινών πηγών, υποδεικνύουν «υπόπτους» αλλά και τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να επιτευχθεί η ταύτιση της ταυτότητάς τους με εκείνη των μελών της «17 Ν»! Δεν έχουν, οι σύγχρονοι Ηρακλείς Πουαρώ, παρά να συλλάβουν τους «υπόπτους» και να πάρουν από το χέρι τους μία σταγόνα αίματος!
Δεν νομίζετε ότι αυτή η ιστορία μιας γυρίζει πολύ πίσω; Σε εποχές που υποπτευόμασταν ο ένας τον άλλον, που ο κάθε χωροφύλακας μπορούσε να συλλάβει οποιονδήποτε πολίτη... με την κατηγορία του «υπόπτου» και που χιλιάδες «ύποπτοι» κατασκευάζονταν στα αστυνομικά τμήματα για διάφορους λόγους και αιτίες; Συμφορά είναι η τυφλή τρομοκρατία. Ακόμη μεγαλύτερη συμφορά όμως θα είναι η αλλοίωση του πολιτεύματός μας εν ονόματί της.
Και ακόμη πιο μεγάλο κακό να αισθάνεται ένοχη κάθε κυβέρνηση και να υποχρεώνεται σε απολογία, σε κρίσιμες μάλιστα στιγμές...
Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ
|
