ΑΚΙΣ (18-11-99)

Βήματα...
Τι είναι,άραγε, το «Πολυτεχνείο» για τα σημερινά παιδιά; Ποια εικόνα έχουν σχηματίσει οι σημερινοί μαθητές, οι έφηβοι, που γεννήθηκαν πολύ μετά τη μεταπολίτευση; «αυτή που έχουμε σχηματίσει κι εμείς για όσα δεν ζήσαμε, αλλά τα μάθαμε από τους μεγαλύτερους ή από τα βιβλία», θα πείτε. Ομως, δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Η μεταπολίτευση, που θεμελιώθηκε τη νύχτα της 24ης Ιουλίου 1974, δεν άφησε περιθώρια νηφαλιότητας. Με κύριο μοχλό τον Τύπο, η πληροφόρηση γύρω από το «Πολυτεχνείο» έγινε μ' έναν τρόπο νευρικό, περίεργο, εν πολλοίς ταραγμένο, που άντλησε πληροφορίες από ποικίλους διαύλους και τις διοχέτευσε στην Κοινή Γνώμη μέσα από κομματικές χοάνες, δίνοντας στην κάθε παράταξη το «Πολυτεχνείο της»! Κι ήταν κρίμα,αφού οι παλιότεροι και οι κάπως πιο νέοι, που ζήσαμε εκείνες τις εποχές, γνωρίσαμε από κοντά την υπερκομματική και υπεράνω ιδεολογιών συνεργασία των αντιδικτατορικών ομάδων. Λες και περίμεναν τη μεταπολίτευση για να εκμεταλλευθούν ο καθένας για λογαριασμό του και με το δικό του τρόπο την ενέργεια των φοιτητών του Νοεμβρίου του 1973. Και πού οδήγησε εκείνη η τακτική; Στο να μετατραπεί η ανάμνηση του «Πολυτεχνείου» σε επέτειο, να κομματικοποιηθεί, να γίνει «αργία», να «εορτάζεται» στις δημόσιες υπηρεσίες με κάποιες ώρες «λούφας» και ομιλίες ασχέτων. Είναι μοναδική αυτή η χώρα στη σπατάλη ευκαιριών και στον ευτελισμό αξιόλογων πράξεων. Χθες, είκοσι πέντε χρόνια μετά, ακούσαμε τα συνθήματα του 1974. Ούτε ένα βήμα μπροστά δεν έγινε λοιπόν; Ούτε ένα;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ

	ΑΚΙΣ (18-11-99)
Βήματα...	Τι είναι,άραγε, το «Πολυτεχνείο» για τα σημερινά παιδιά; Ποια εικόνα έχουν σχηματίσει οι σημερινοί μαθητές, οι έφηβοι, που γεννήθηκαν πολύ μετά τη μεταπολίτευση; «αυτή που έχουμε σχηματίσει κι εμείς για όσα δεν ζήσαμε, αλλά τα μάθαμε από τους μεγαλύτερους ή από τα βιβλία», θα πείτε. Ομως, δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Η μεταπολίτευση, που θεμελιώθηκε τη νύχτα της 24ης Ιουλίου 1974, δεν άφησε περιθώρια νηφαλιότητας. Με κύριο μοχλό τον Τύπο, η πληροφόρηση γύρω από το «Πολυτεχνείο» έγινε μ' έναν τρόπο νευρικό, περίεργο, εν πολλοίς ταραγμένο, που άντλησε πληροφορίες από ποικίλους διαύλους και τις διοχέτευσε στην Κοινή Γνώμη μέσα από κομματικές χοάνες, δίνοντας στην κάθε παράταξη το «Πολυτεχνείο της»! Κι ήταν κρίμα,αφού οι παλιότεροι και οι κάπως πιο νέοι, που ζήσαμε εκείνες τις εποχές, γνωρίσαμε από κοντά την υπερκομματική και υπεράνω ιδεολογιών συνεργασία των αντιδικτατορικών ομάδων. Λες και περίμεναν τη μεταπολίτευση για να εκμεταλλευθούν ο καθένας για λογαριασμό του και με το δικό του τρόπο την ενέργεια των φοιτητών του Νοεμβρίου του 1973. Και πού οδήγησε εκείνη η τακτική; Στο να μετατραπεί η ανάμνηση του «Πολυτεχνείου» σε επέτειο, να κομματικοποιηθεί, να γίνει «αργία», να «εορτάζεται» στις δημόσιες υπηρεσίες με κάποιες ώρες «λούφας» και ομιλίες ασχέτων. Είναι μοναδική αυτή η χώρα στη σπατάλη ευκαιριών και στον ευτελισμό αξιόλογων πράξεων. Χθες, είκοσι πέντε χρόνια μετά, ακούσαμε τα συνθήματα του 1974. Ούτε ένα βήμα μπροστά δεν έγινε λοιπόν; Ούτε ένα; ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ