Τα παιδιά πεθαίνουν
στην αγκαλιά του προέδρου!
|
Παραμονή σήμερα της ημέρας, όπου ο πρόεδρος των ΗΠΑ Κλίντον θα επισκεφθεί την Ελλάδα, οι ηγεσίες των κομμάτων και των οργανώσεων που αντιτίθενται στην επίσκεψη και οργανώνουν τις διάφορες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, κατά μόνας τουλάχιστον, όταν δεν τους βλέπει κανένας και σε κανέναν δεν χρειάζεται να επιδειχθούν, ασφαλώς θα σκέφτονται πιο λογικά και πιο ψύχραιμα.
Οχι, βέβαια για την αντιαμερικανική τους στάση, ούτε για την υπερβάλλουσα ρητορική (κενή περιεχομένου συνήθως) με την οποία τη διαλαλούν σε «κανάλια» και πλατείες. Από τους Αμερικανούς προέδρους έχουμε πολλά παράπονα, ότι μας αδικούν και ότι δεν μας προσέχουν όσο πρέπει, όπως ακριβώς ένα παιδί μπορεί να έχει παράπονα από τον πατέρα του. Βέβαια με αυτόν τον τρόπο ομολογούμε σχέση εξάρτησης από την ανάποδη, όταν μάλιστα γνωρίζουμε ότι η «μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη» σε σέβεται μόνο όταν σε φοβάται ή έχει την ανάγκη σου. Να μας φοβούνται οι ΗΠΑ... μάλλον είναι παράλογο, να μας έχουν ανάγκη σε μια ταραγμένη περιοχή ίσως συζητιέται.
Εν πάση περιπτώσει, το να γνωρίζει ο πρόεδρος των ΗΠΑ τα συναισθήματα μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού μάλλον καλό είναι και η κυβέρνησή μας θα μπορούσε να τα επικαλεσθεί. Θα μπορούσε π.χ. να πει στον Αμερικανό πρόεδρο ότι δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση που να δεχθεί απώλεια εθνικού εδάφους ή την οριστική διχοτόμηση της Κύπρου. Καλό θα ήταν όλα αυτά να τα γνωρίζουν οι Αμερικανοί πρόεδροι και να τα γνωρίζουν μάλιστα από την άμεση έκφραση των συναισθημάτων του λαού, με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και συζητήσεις στα ΜΜΕ.
Το πρόβλημα δεν είναι οι συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, που άλλωστε είναι ελεύθερες και συνταγματικά κατοχυρωμένες, στην Ελλάδα όπως και στις ΗΠΑ. Κανένας πρόεδρος των ΗΠΑ δεν θα τολμούσε να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις μπροστά στο Λευκό Οίκο. Το πρόβλημα όμως δεν είναι νομικό αλλά πολιτικό. Από τη στιγμή που οι ηγέτες των «μικρών» κομμάτων της Αριστεράς, με συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, θέλουν στην ουσία να παρεμποδίσουν ή να ματαιώσουν την επίσκεψη ασφαλώς (κατά μόνας) θα έχουν διερωτηθεί αν αυτό συμφέρει στη χώρα. Αν συμφέρει στη χώρα, στις σημερινές περιστάσεις, να αρνηθεί την επίσκεψη και τη διαπραγμάτευση. Εμπειροι είναι, μυαλό έχουν, θα έδωσαν στον εαυτό τους κάποια απάντηση (κατά μόνας επαναλαμβάνω) που ασφαλώς δεν θα απέχει και πολύ από την κοινή λογική. Η εμπλοκή και ο παραλογισμός αρχίζουν όταν αρχίζει και η κομματική καπηλεία των συναισθημάτων του λαού. Και ο μεταξύ τους συνήθης ανταγωνισμός... σε θέματα καπηλείας.
Υπάρχει βέβαια κι ένα άλλο ζήτημα: Εξωτερική πολιτική στη χώρα μας και σε κάθε δημοκρατική χώρα, ασκεί η εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία κατά τεκμήριο εκφράζει την πλειοψηφία του λαού. Ολοι εμείς οι άλλοι, αντιπολίτευση, παπάδες, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι έχουμε το δικαίωμα της άποψης, της κριτικής, του ελέγχου. Κανείς όμως δεν έχει το δικαίωμα με δυναμικές ενέργειες (θυμηθείτε την πρόσφατη και τραγική περίπτωση Οτσαλάν) να καταργεί την πλειοψηφία, να παραβιάζει τον κανόνα της δημοκρατίας και αυθαίρετα να ασκεί εξωτερική πολιτική. Την αυθαίρετη άσκηση εξωτερικής πολιτικής από δυναμικές μειοψηφίες πολλές φορές την πλήρωσε η χώρα.
Θα μου πείτε ότι όλα οφείλονται στους χειρισμούς της κυβέρνησης! Πραγματικά, χρειαζόταν... ταλέντο αδεξιότητας για να χειρισθεί μια κυβέρνηση τόσο άσχημα αυτήν τη σοβαρή υπόθεση. Επί μέρες, ακόμη και εβδομάδες δεν μπορούσε να αποφασίσει αν θα επιτρέψει ή θα απαγορεύσει τις διαδηλώσεις! Αλλο όμως η ελευθερία των συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων και άλλο η υποχρέωσή της να εξασφαλίσει ελευθερία κινήσεων και να εγγυηθεί την ασφάλεια του επισήμου επισκέπτη. Η υποχρέωση αυτή είναι δική της και δεν μεταβιβάζεται στην κ. Παπαρήγα, τον κ. Τσοβόλα ή τον κ. Κωνσταντόπουλο.
Ας υποδεχθούν με ευγένεια τον κ. Κλίντον. Ας αποφύγουν όμως την ξενάγηση στους καταυλισμούς των σεισμοπλήκτων και τα ΜΜΕ ας αποφύγουν εικόνες με παιδάκια στην αγκαλιά του προέδρου, σαν εκείνες που είδαμε στην Τουρκία. Αθελά μας έρχονται στο νου τα δεκάδες χιλιάδες παιδιά που πεθαίνουν στο Ιράκ, εξαιτίας του αμερικανικού εμπάργκο...
Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ
|
