ΣΤΑΣΕΙΣ (02-12-99)
Πλανήτης εμπορίου	Λέτε να βρεθούν και στις Ηνωμένες Πολιτείες άνθρωποι που θα ισχυριστούν ότι οι διαδηλώσεις στο Σιάτλ και οι συμπλοκές με την αστυνομία «συκοφαντούν τη χώρα στο εξωτερικό»; Μπα, απίθανο φαίνεται. Αλλωστε, ο αποδεδειγμένα μεγάθυμος Μπιλ Κλίντον, αποφασισμένος να μην κακοκαρδίσει κανέναν, δεν παρέλειψε να δηλώσει ότι «συμμερίζεται ορισμένα από τα αιτήματα των διαδηλωτών» που οργάνωσαν ένα «αντικαπιταλιστικό καρναβάλι» για να εναντιωθούν στο κοσμοκρατορικό πνεύμα του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Για να εναντιωθούν δηλαδή στη νέα προσπάθεια, ύστερα από εκείνη της Πολυμερούς Συμφωνίας για τις Επενδύσεις, να αποκτήσει και θεσμική κάλυψη η ήδη υπάρχουσα ασυδοσία των πολυεθνικών, το «δικαίωμά» τους να πειθαναγκάζουν κυβερνήσεις, να περιφρονούν νόμους, να εξαθλιώνουν λαούς ολόκληρους για να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους. Ισως, ποτέ άλλωστε ο κόσμος δεν ήταν τόσο πλούσιος αλλά και τόσο φτωχός συγχρόνως. Τόσο βαθιά διχασμένος. Ο πίνακας με τις «εξήντα ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη», όπου τα βιομηχανικά μεγαθήρια υπερτερούν σε ευμάρεια και ισχύ χωρών με τεράστιο πληθυσμό, είναι οδυνηρά σαφέστερος από οποιοδήποτε σχόλιο, όσο επιθετικό. Ο πλούτος των εθνών είναι πλούτος μιας ολιγαρχίας που για να διογκώνει περαιτέρω τα ήδη θηριώδη κέρδη της δεν χρειάζεται καν να κατέχει τα μέσα παραγωγής, για να θυμηθούμε την παλιά ορολογία. Ταυτόχρονα, η ισχύς των κυβερνήσεων, η ισχύς δηλαδή των λαών τους οποίους τυπικά εκπροσωπούν, αποδεικνύεται ασήμαντη, αστεία, μπροστά στην αδυσώπητη βούληση των επτά ή δέκα ή δεκαπέντε «αδελφών», που μας «παγκοσμιοποιούν» εκόντες-άκοντες, με τον μοναδικό τρόπο που γνωρίζουν: τον τρόπο της υπερεκμετάλλευσης, που συχνά-πυκνά γίνεται καταλήστευση - αρκεί να αναλογιστούμε ποια φτώχεια μαστίζει τόσες και τόσες «τριτοκοσμικές» χώρες παρότι το υπέδαφός τους κρύβει τεράστιους θησαυρούς, τους οποίους και εκμεταλλεύονται οι ξένοι κεφαλαιοκράτες, που ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις-μαριονέτες κατά την απολύτως ανεξέλεγκτη βούλησή τους. Ανεδαφικές και αφελείς ηχούν οι εκκλήσεις προς τους μετέχοντες στη σύνοδο του Σιάτλ να προκρίνουν ένα οικονομικό μοντέλο ικανό να εξασφαλίσει την ευμάρεια και την υγεία των μαζών και ταυτόχρονα να προστατεύσει το ήδη κατεφθαρμένο περιβάλλον. Ακόμη κι αν, ω της νηπιότητος, δίναμε πίστη στη δήλωση του κ. Κλίντον ότι συμμερίζεται κάποια αιτήματα των διαμαρτυρομένων, το κέρδος θα ήταν μηδενικό: ο ίδιος ο αυτοθαυμαζόμενος σαν πλανητάρχης θα ομολογούσε ότι η πραγματική εξουσία δεν είναι δική του. Πλανητάρχες είναι η Τζένεραλ Μότορς, η Σελ, η ΙΒΜ και κάποιες χώρες του Πίνακα της Ισχύος με τα μυστήρια ονόματα «Σουμιτόμο», «Γουάλ-Μαλ», «ΑΧΑ-UAP»... Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ