ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (28-12-99)

Εορταστική «θηλυκότης»
Θες τέτοιες ημέρες να 'χεις τον καλό τον λόγο για όλους, αλλά να που δεν σ' αφήνουν. Τι να πεις για τις επαναλήψεις που παραγέμισαν τον τηλεοπτικό χρόνο, λες κι εκείνοι που έμειναν μπροστά στην οθόνη τους τέτοιες ημέρες δεν άξιζαν κάτι καλύτερο, τι να πεις για τα εορταστικά σόου, γυρισμένα από μέρες τα περισσότερα, με συνδυασμούς αχ! βαχ! μπουζουκοτράγουδων και βραδινής τουαλέτας ή σακακιάς Αρμάνι και D&G με νταούλια και ζουρνάδες, λες και η Haute Cοuture ή η βλεφαροπλαστική μπορούν να καλύψουν τα φάλτσα. Στέναζαν τα αστέρια της μόδας στα μικρόφωνα, μερικά τα είδαμε να στενάζουν και στις πίστες και δεν ξέρω πώς λέγεται αυτό, μερικοί πάντως το αποκαλούσαν «πολύ γλέντι», όσο για εκείνους που υποχρεώθηκαν να τα χαζεύουν όλα αυτά από το σπίτι τους, φοβάμαι πως το αποκάλεσαν «μεγάλη φάβα». Αυτό ακριβώς ήταν και το παραμονιάτικο εορταστικό «Μπράβο». Αλήθεια, τίνος είναι αυτή η φαεινή ιδέα να έχει το σόου σενάριο και βάζει την κ. Κορομηλά να παίζει τις ατάκες της, όταν είναι φανερό ότι δεν έχει σχέση με το είδος εκτός ίσως από παιδικές απαγγελίες σε σχολικές εορτές. Οσο για την ομάδα των ηθοποιών που την πλαισιώνει και που υποτίθεται ότι βοηθάει την πρωταγωνίστρια-παρουσιάστρια να αναδειχθεί και το σόου να ζωντανέψει με μια ιστορία κάθε φορά, το μόνο που καταφέρνει είναι να κάνει φασαρία. Ολοι πάντως κάνουν φασαρία σε αυτό το σόου και ειδικώς στο χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα στρίγγλιζαν σαν να είχαν πάθει κρίση υστερίας. Ούτε ένας δεν μιλούσε με την κανονική του φωνή και σαν να μην έφτανε μόνον αυτό, θεώρησαν πολύ εορταστικό να παρουσιάσουν ένα είδος Ντραγκ κουίν σόου, όπου ένας άντρας έπαιζε τον ρόλο της θείας της κ. Κορομηλά και τραγουδούσε το «Χελόου Ντόλι» με φτερά και πούπουλα στο κεφάλι και με πολύ ενθουσιασμό για τη μεταμφίεσή του. Αχ! τι έχει κάνει ο Λάκης Λαζόπουλος με τη χήρα Μήτση. Εκτοτε δεν έχει μείνει αρσενικό σε κωμωδία που να μην έχει ζηλέψει τα φουστάνια και να τα έχει φορέσει, όχι σαν άντρας που παριστάνει τη γυναίκα όμως, αλλά προσπαθώντας να πείσει ότι είναι στ' αλήθεια γυναίκα. Αυτό είναι και το πιο σοβαρό στοιχείο στις μεταμφιέσεις του είδους, καθώς δεν γίνονται από άντρες που απλώς κάνουν χιούμορ ή έστω από ταλαντούχους μίμους όπως ο Λαζόπουλος ή ο Ζαχαράτος, οι οποίοι σαρκάζουν και αυτοσαρκάζονται, αλλά από άντρες που δείχνουν ότι απολαμβάνουν τη γυναικεία τους αμφίεση, επιδιώκωντας μάλιστα τη σύγκριση με μια πραγματική γυναίκα που ενδεχομένως θα ερμήνευε τον ίδιο ρόλο. Και σαν να μη φτάνει όλο αυτό, ακόμη και οι πραγματικές γυναίκες που εμφανίζονται στα σόου φέρονται σαν άντρες που παριστάνουν τις γυναίκες, μιλούν και ακκίζονται σαν να μην έχουν θηλυκότητα αλλά να την μιμούνται, στριγγλίζουν με νάζι όπως ακριβώς κι εκείνοι που δεν διαθέτουν τη γυναικεία χάρη και δεν έχουν άλλο τρόπο να προκαλέσουν την προσοχή. Εκείνο που ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί αυτά θεωρούνται θεάματα για όλη την οικογένεια και μάλιστα εορταστικά.
Γράφει η Πόπη Διαμαντάκου

	ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (28-12-99)
Εορταστική «θηλυκότης»	Θες τέτοιες ημέρες να 'χεις τον καλό τον λόγο για όλους, αλλά να που δεν σ' αφήνουν. Τι να πεις για τις επαναλήψεις που παραγέμισαν τον τηλεοπτικό χρόνο, λες κι εκείνοι που έμειναν μπροστά στην οθόνη τους τέτοιες ημέρες δεν άξιζαν κάτι καλύτερο, τι να πεις για τα εορταστικά σόου, γυρισμένα από μέρες τα περισσότερα, με συνδυασμούς αχ! βαχ! μπουζουκοτράγουδων και βραδινής τουαλέτας ή σακακιάς Αρμάνι και D&G με νταούλια και ζουρνάδες, λες και η Haute Cοuture ή η βλεφαροπλαστική μπορούν να καλύψουν τα φάλτσα. Στέναζαν τα αστέρια της μόδας στα μικρόφωνα, μερικά τα είδαμε να στενάζουν και στις πίστες και δεν ξέρω πώς λέγεται αυτό, μερικοί πάντως το αποκαλούσαν «πολύ γλέντι», όσο για εκείνους που υποχρεώθηκαν να τα χαζεύουν όλα αυτά από το σπίτι τους, φοβάμαι πως το αποκάλεσαν «μεγάλη φάβα». Αυτό ακριβώς ήταν και το παραμονιάτικο εορταστικό «Μπράβο». Αλήθεια, τίνος είναι αυτή η φαεινή ιδέα να έχει το σόου σενάριο και βάζει την κ. Κορομηλά να παίζει τις ατάκες της, όταν είναι φανερό ότι δεν έχει σχέση με το είδος εκτός ίσως από παιδικές απαγγελίες σε σχολικές εορτές. Οσο για την ομάδα των ηθοποιών που την πλαισιώνει και που υποτίθεται ότι βοηθάει την πρωταγωνίστρια-παρουσιάστρια να αναδειχθεί και το σόου να ζωντανέψει με μια ιστορία κάθε φορά, το μόνο που καταφέρνει είναι να κάνει φασαρία. Ολοι πάντως κάνουν φασαρία σε αυτό το σόου και ειδικώς στο χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα στρίγγλιζαν σαν να είχαν πάθει κρίση υστερίας. Ούτε ένας δεν μιλούσε με την κανονική του φωνή και σαν να μην έφτανε μόνον αυτό, θεώρησαν πολύ εορταστικό να παρουσιάσουν ένα είδος Ντραγκ κουίν σόου, όπου ένας άντρας έπαιζε τον ρόλο της θείας της κ. Κορομηλά και τραγουδούσε το «Χελόου Ντόλι» με φτερά και πούπουλα στο κεφάλι και με πολύ ενθουσιασμό για τη μεταμφίεσή του. Αχ! τι έχει κάνει ο Λάκης Λαζόπουλος με τη χήρα Μήτση. Εκτοτε δεν έχει μείνει αρσενικό σε κωμωδία που να μην έχει ζηλέψει τα φουστάνια και να τα έχει φορέσει, όχι σαν άντρας που παριστάνει τη γυναίκα όμως, αλλά προσπαθώντας να πείσει ότι είναι στ' αλήθεια γυναίκα. Αυτό είναι και το πιο σοβαρό στοιχείο στις μεταμφιέσεις του είδους, καθώς δεν γίνονται από άντρες που απλώς κάνουν χιούμορ ή έστω από ταλαντούχους μίμους όπως ο Λαζόπουλος ή ο Ζαχαράτος, οι οποίοι σαρκάζουν και αυτοσαρκάζονται, αλλά από άντρες που δείχνουν ότι απολαμβάνουν τη γυναικεία τους αμφίεση, επιδιώκωντας μάλιστα τη σύγκριση με μια πραγματική γυναίκα που ενδεχομένως θα ερμήνευε τον ίδιο ρόλο. Και σαν να μη φτάνει όλο αυτό, ακόμη και οι πραγματικές γυναίκες που εμφανίζονται στα σόου φέρονται σαν άντρες που παριστάνουν τις γυναίκες, μιλούν και ακκίζονται σαν να μην έχουν θηλυκότητα αλλά να την μιμούνται, στριγγλίζουν με νάζι όπως ακριβώς κι εκείνοι που δεν διαθέτουν τη γυναικεία χάρη και δεν έχουν άλλο τρόπο να προκαλέσουν την προσοχή. Εκείνο που ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί αυτά θεωρούνται θεάματα για όλη την οικογένεια και μάλιστα εορταστικά. Γράφει η Πόπη Διαμαντάκου