ΣΚΕΨΕΙΣ (31-12-99)

Οσα φέρνει η ώρα...
Πήγε στο αστυνομικό τμήμα της οδού Σωκράτους για να δηλώσει την κλοπή της αστυνομικής του ταυτότητας. Γκρίζοι τοίχοι, λεροί, γλόμποι γυμνοί, κόσμος ανεβοκατέβαινε τις μαρμάρινες σκάλες, τις κάποτε λευκές, φαγωμένες και στρογγυλέμενες πια στις άκρες από τα πολλά τα σούρτα-φέρτα. Είναι το αστυνομικό τμήμα με την «πιο πολλή δουλειά», πρεζάκηδες και έρωτας του πεζοδρομίου, πορτοφολάδες και μετανάστες δίχως χαρτιά. Του υπέδειξαν πού έπρεπε να πάει. «Περιμένετε, εδώ στον πάγκο να τελειώσει η κοπέλα με την κυρία». Στον ξύλινο πάγκο, η ατμόσφαιρα έφερνε στο νου παράξενους συνειρμούς από την ξεχασμένη ανία των στρατευσίμων, σκηνές από μαυρόασπρες ελληνικές ταινίες του '60 (μόνον ο Παύλος και η Φρειδερίκη έλειπαν δίπλα στην εικόνα του Χριστού), η Ελλάδα του εκσυγχρονισμού έμοιαζε χοντροκομένο αστείο. Ξαφνικά, προσέχει ότι στην άκρη του ίδιου πάγκου κάθεται ένας νέος άνδρας με σκυμμένο το κεφάλι, που το στηρίζει με το ένα χέρι. Το άλλο χέρι είναι πίσω, δεμένο σε μία χειροπέδη. Τι να είχε συμβεί, αναρωτήθηκε. Ο νεαρός δίπλα του ήταν καλοντυμένος, θα μπορούσε να είναι ένας από τους χιλιάδες που κυκλοφορούν στο κέντρο της Αθήνας. «Τι κλαις;», τον μαλώνει μία υπάλληλος. «Ας μην έκλεβες». «Μην κάνεις έτσι», του λέει μία συνάδελφος της προηγούμενης. «Θα πληρώσεις εγγύηση και αύριο θα βγεις». Μέσα στο γραφείο, στο βάθος, διακρινόταν μία σακούλα από το μεγάλο, νέο πολυκατάστημα της πλατείας Ομονοίας. Περιείχε αντικείμενα που είχαν αγοραστεί κανονικά. Δίπλα στη σακούλα, υπήρχε ένα μικρό μπουκαλάκι γυναικείου αρώματος, που επειδή δεν είχε «αγοραστεί κανονικά», είχε προκαλέσει τη σύλληψη του δράστη. Τα αναφιλητά που προέρχονται από την άκρη του πάγκου σκέπαζαν κάθε άλλο θόρυβο και προκαλούσαν αδιάφορα και εκνευρισμένα βλέμματα. Δεν είχε έρθει ακόμη η σειρά του για να δηλώσει την κλοπή της αστυνομικής του ταυτότητας. Κοίταξε τον δράστη για μία ακόμη φορά κι ένιωσε ένα δυσεξήγητο αίσθημα συμπαθείας. Ποια τρέλα της στιγμής τον είχε οδηγήσει σε αυτό το σημείο; Ποιος θα ήταν ο αποδέκτης του κλαπέντος αρώματος; Η μητέρα, η φίλη, η αδελφή; Η ταπείνωση γινόταν εντονότερη από την εξευτελιστική συμπεριφορά απέναντί του. Είχε γίνει ένας σεσημασμένος, μέσα σε λίγα λεπτά, μία ακόμη περίπτωση του αστυνομικού δελτίου της Ομόνοιας. Ενώ εκείνος είχε το κεφάλι σκυμμένο, στο μέσα γραφείο ανάμεσα σε χαχανητά, οι γυναίκες υπάλληλοι δοκίμαζαν χαριεντιζόμενες το κλαπέν άρωμα.
Του Ν. ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

	ΣΚΕΨΕΙΣ (31-12-99)
Οσα φέρνει η ώρα...	Πήγε στο αστυνομικό τμήμα της οδού Σωκράτους για να δηλώσει την κλοπή της αστυνομικής του ταυτότητας. Γκρίζοι τοίχοι, λεροί, γλόμποι γυμνοί, κόσμος ανεβοκατέβαινε τις μαρμάρινες σκάλες, τις κάποτε λευκές, φαγωμένες και στρογγυλέμενες πια στις άκρες από τα πολλά τα σούρτα-φέρτα. Είναι το αστυνομικό τμήμα με την «πιο πολλή δουλειά», πρεζάκηδες και έρωτας του πεζοδρομίου, πορτοφολάδες και μετανάστες δίχως χαρτιά. Του υπέδειξαν πού έπρεπε να πάει. «Περιμένετε, εδώ στον πάγκο να τελειώσει η κοπέλα με την κυρία». Στον ξύλινο πάγκο, η ατμόσφαιρα έφερνε στο νου παράξενους συνειρμούς από την ξεχασμένη ανία των στρατευσίμων, σκηνές από μαυρόασπρες ελληνικές ταινίες του '60 (μόνον ο Παύλος και η Φρειδερίκη έλειπαν δίπλα στην εικόνα του Χριστού), η Ελλάδα του εκσυγχρονισμού έμοιαζε χοντροκομένο αστείο. Ξαφνικά, προσέχει ότι στην άκρη του ίδιου πάγκου κάθεται ένας νέος άνδρας με σκυμμένο το κεφάλι, που το στηρίζει με το ένα χέρι. Το άλλο χέρι είναι πίσω, δεμένο σε μία χειροπέδη. Τι να είχε συμβεί, αναρωτήθηκε. Ο νεαρός δίπλα του ήταν καλοντυμένος, θα μπορούσε να είναι ένας από τους χιλιάδες που κυκλοφορούν στο κέντρο της Αθήνας. «Τι κλαις;», τον μαλώνει μία υπάλληλος. «Ας μην έκλεβες». «Μην κάνεις έτσι», του λέει μία συνάδελφος της προηγούμενης. «Θα πληρώσεις εγγύηση και αύριο θα βγεις». Μέσα στο γραφείο, στο βάθος, διακρινόταν μία σακούλα από το μεγάλο, νέο πολυκατάστημα της πλατείας Ομονοίας. Περιείχε αντικείμενα που είχαν αγοραστεί κανονικά. Δίπλα στη σακούλα, υπήρχε ένα μικρό μπουκαλάκι γυναικείου αρώματος, που επειδή δεν είχε «αγοραστεί κανονικά», είχε προκαλέσει τη σύλληψη του δράστη. Τα αναφιλητά που προέρχονται από την άκρη του πάγκου σκέπαζαν κάθε άλλο θόρυβο και προκαλούσαν αδιάφορα και εκνευρισμένα βλέμματα. Δεν είχε έρθει ακόμη η σειρά του για να δηλώσει την κλοπή της αστυνομικής του ταυτότητας. Κοίταξε τον δράστη για μία ακόμη φορά κι ένιωσε ένα δυσεξήγητο αίσθημα συμπαθείας. Ποια τρέλα της στιγμής τον είχε οδηγήσει σε αυτό το σημείο; Ποιος θα ήταν ο αποδέκτης του κλαπέντος αρώματος; Η μητέρα, η φίλη, η αδελφή; Η ταπείνωση γινόταν εντονότερη από την εξευτελιστική συμπεριφορά απέναντί του. Είχε γίνει ένας σεσημασμένος, μέσα σε λίγα λεπτά, μία ακόμη περίπτωση του αστυνομικού δελτίου της Ομόνοιας. Ενώ εκείνος είχε το κεφάλι σκυμμένο, στο μέσα γραφείο ανάμεσα σε χαχανητά, οι γυναίκες υπάλληλοι δοκίμαζαν χαριεντιζόμενες το κλαπέν άρωμα. Του Ν. ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΥ