.

ΣΧΟΛΙΟ Της ΠΟΠΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ (31-12-99)

Το μαγικό παραμύθι

Πυρετώδεις οι προετοιμασίες για τη μεγάλη γιορτή της υποδοχής της τρίτης χιλιετίας από τη μία άκρη της γης ώς την άλλη, ενώ η τηλεόραση πανταχού παρούσα επιβεβαιώνει πανηγυρικά την κυριαρχία της δίνοντας εκείνη το σύνθημα και το ρυθμό για το παγκόσμιο γλέντι. Είναι η δική της μεγάλη γιορτή, είναι η ενθουσιώδης δικαίωση της δύναμής της, καθώς αυτές οι στιγμές μετατρέπονται σε ιδανική αφορμή για να επιδείξει την επιβλητική της δύναμη να μετατρέπει τον πλανήτη σ' εκείνο το «παγκόσμιο χωριό» της μακλιουανικής προφητείας. Ηδη έχουμε παρακολουθήσει με κάθε λεπτομέρεια τον τρόπο, με τον οποίο θα καλυφθούν οι γιορτές, γνωρίζουμε πως θα συνδεθούμε με την άλλη άκρη της γης 60 χώρες ταυτοχρόνως για να δούμε την πρώτη ανατολή του καινούργιου αιώνα στα νησιά Κιριμπάτι, άγνωστά μας ώς χθες, ενώ οι πλατείες της Βιέννης θα γίνουν μία τεράστια αίθουσα χορού, όπου ζευγάρια θα στροβιλίζονται και την ίδια ώρα στην οχυρωμένη πόλη των Ινκας Μάτσου Πίτσου ο χρόνος θα γυρίσει πίσω και θα στηθούν τελετές εμπνευσμένες από τη μακραίωνη παράδοση της φυλής. Ηδη η αίσθηση αυτής της παγκόσμιας πρωτοχρονιάτικης επιχείρησης έχει ντοπαριστεί με όλα τα υλικά του μιντιακού συστήματος ώστε να διανύουμε μέσα σε ατμόσφαιρα προσμονής τις τελευταίες ώρες του αιώνα. Ωστόσο είναι ταυτοχρόνως και η ιδανική αφορμή για την τηλεοπτική τεχνολογία, που χρησιμοποιήθηκε στο τέλος αυτού του αιώνα για σκοπούς πολεμικούς, για την πολτοποίηση πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων χάριν μιας κερδοφόρου αγοράς, να δικαιωθεί αυτή τη φορά οργανώνοντας ένα γλέντι αδελφοσύνης, μια γιορτή συνάντησης διαφορετικών πολιτισμών και συνηθειών. Πρόκειται για ένα μαγικό παραμύθι, που όπως όλα τα τηλεοπτικά δεν μπορεί παρά να είναι εφήμερο. Ετσι κι αλλιώς στις εποχές μας το ιερό είναι η ψευδαίσθηση και η τεχνολογία την ορίζει και την υπηρετεί. Θέλουμε να γιορτάσουμε την ματαιότητα αποθεώνοντας το μάταιο, να κατασκευάσουμε την επιθυμία για μια πλαστή έστω αμεριμνησία και να στρατευτούμε με ασκητική επιμονή στο καθήκον της διασκέδασης. Το μόνο που στ' αλήθεια αξίζει τέτοιες μέρες κάθε χρόνο είναι η ελπίδα - γι' αυτή και μόνο έχει νόημα η γιορτή.