ΑΚΙΣ (04-01-00)
Απολαύσεις...	«Κι εσύ εδώ;». Γύρισα και είδα μου τον Αντώνη, παλιό κιθαρίστα των Αϊντολς». Μου σύστησε έναν νεαρό, δίπλα του. «Ο γιος μου». Ηταν πολύ περίεργο το κοινό προχθές, στον σχετικά μικρό «συναυλιακό» χώρο, στου Ψυρρή. Στη σκηνή, τρεις παλιοί, παιδικοί σχεδόν, φίλοι. Σπάθας, Τρανταλίδης, Τουρκογιώργης, οι παλαιοί, αυθεντικοί Socrates, να παίζουν τα δικά τους, προχωρημένο ροκ, κομμάτια. Το κοινό ήταν όλων των ηλικιών. Από δεκαπέντε μέχρι... πενήντα πέντε. Κι εκεί είναι που σε καταπλήσσει η διαχρονικότητα αυτής της -δυνατής και εν πολλοίς σκληρής- μουσικής. Για μας, τους σχεδόν πενηντάρηδες, εκφράζει την εποχή της ανησυχίας μας, τα χρόνια της ξενοιασιάς και της αγωνίας μαζί. Για τους νεότερους, όμως; Γιατί ακούει τους Socrates ο «τινέιτζερ» του 2000; Ασφαλώς, δεν τους θεωρεί «μουσειακό είδος». Ασφαλώς, κάτι απολαμβάνει από τη μουσική τους, από τους στίχους, από τους ήχους της κιθάρας και των τυμπάνων τους. Οχι πως και σήμερα δεν υπάρχουν καλές ροκ μπάντες στην Ελλάδα. Αλλά «ο παλιός είναι αλλιώς». Καθώς τέλειωναν τα παιδιά την παράσταση, η συντροφιά προβληματιζόταν για τη συνέχεια. «Εχει τον Αρτσι Σεπ στο Half Note, προλαβαίνουμε να πάρουμε γεύση». Από το σκληρό ροκ στην τζαζ, χωρίς κανένα πρόβλημα. Τουλάχιστον για μία ώρα απολαύσαμε τον ηλικιωμένο μαύρο να ερωτοτροπεί, μέχρις εσχάτων, με το σαξόφωνό του. Αθήνα 2000. Μικρές σκηνές, «μαζεμένοι» χώροι, ακριβές απολαύσεις. Αλλάζει κάτι στα μουσικά μας γούστα; Ας το ελπίσουμε... Δημήτρης Καπράνος