ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (11-01-00)

Οπωσδήποτε γρίπη
Μα, δεν πάθατε γρίπη; Αδύνατον! Τα δελτία ειδήσεων εδώ και τέσσερις ημέρες είναι κατηγορηματικά ως προς αυτό. Θα πάθουμε γρίπη. Το βροντοφωνάζουν οι άνθρωποι πως έρχεται, είναι προ των πυλών, θανατηφόρος μάλιστα, και επειδή δεν υπάρχει τρόπος να γλιτώσουμε προφανώς δεν υπάρχει άλλη πρόταση από το να απευθυνθούμε σε συμβολαιογράφους για διαθήκες. Κάτι τέτοιο κατάλαβα πως υπαινίσσονται τα τρομοκρατικά ρεπορτάζ, απλώς περιμένουν να το καταλάβουμε μόνοι μας. Ε, μα είναι φυσικό να πέσουμε με τα μούτρα στον κίνδυνο της γρίπης, γιατί οι σεισμοί τέλειωσαν, οι πόλεμοι έγιναν μακρινοί δεν μας νοιάζουν και τόσο, άλλο φόβο δεν ανακαλύψαμε, οπότε η «θανατηφόρος γρίπη» μας έρχεται λουκούμι χειμώνα καιρό, για να καθηλωθούμε στις οθόνες. Τουλάχιστον αυτές δεν κρύβουν τον κίνδυνο των μικροβίων που κρύβουν οι ανθρώπινες συναντήσεις. Στην απομόνωση, λοιπόν, για να απολαύσουμε λατινοαμερικάνικα σαπούνια, που έχουν γεμίσει το τηλεοπτικό πρόγραμμα και σπουδαία δελτία ειδήσεων, που ρίχνονται στη μάχη της ενημέρωσης του φιλοθεάμονος κοινού για το πού τραγουδούν διάφοροι νέοι και παλιοί αστέρες της νύχτας και της πίστας. Α! Είναι σπουδαία τα δελτία ειδήσεων, θυμίζουν όλο και περισσότερο οδηγούς της νυχτερινής Αθήνας. Τι δεν είδαμε αυτές τις ημέρες; Τη γιορτή της Ορθοδοξίας στην Ιερουσαλήμ. Εντυπωσιακή, λένε όσοι βρέθηκαν εκεί. Φυσικά βρέθηκε και η ΕΡΤ, αλλά περιορίστηκε σε μερικές τυπικές εικόνες από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να χαιρετάει άλλους ηγέτες και ένα-δύο στιγμιότυπα από τη λειτουργία με τους πατριάρχες. Και όμως έσπευσαν εκεί τα μεγάλα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα, από το CNN και το CBS ώς το BBC World και το TV5, για να αποτυπώσουν εικόνες μιας μεγάλης παράδοσης, όπως είναι η Ορθοδοξία για την ιστορία της Ευρώπης. Εικόνες που περιγράφονται μαγικές από τον εορτασμό που είχε οργανωθεί στην πλατεία των Μάγων για τα 2000 χρόνια από τη γέννηση του Ιησού και που η ΕΡΤ δεν θεώρησε σπουδαίες να μεταφέρει στο ελληνικό κοινό, εκτός από τις τυπικές τής παρουσίας εκεί του Προέδρου της Δημοκρατίας και ένα-δύο στιγμιότυπα από τη λειτουργία με τους πατριάρχες. Το θέμα δεν είναι, βεβαίως, το πώς η κρατική τηλεόραση θα μεταφέρει ή θα αποτυπώσει ένα θρησκευτικό συναίσθημα που έτσι κι αλλιώς δεν αφορά ολόκληρο το κοινό, αλλά πώς θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός καινούργιου κόσμου και της αισθητικής του σεβόμενη το χρέος της στην παράδοση που αποτελεί τις ανθρώπινες ρίζες κάθε τόπου. Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι αυτή η μόδα να δείχνουν ορισμένες εκπομπές σκηνές από την προετοιμασία τους, από σαρδάμ που έκαναν οι παρουσιαστές και λύθηκαν στα γέλια, για παράδειγμα, από τις πάμπολλες προσπάθειες μέχρι να καταφέρουν να πουν στο φακό τη σωστή φράση. Μπορεί κάτι τέτοιο να έχει γούστο για τις κινηματογραφικές ταινίες, όπου η απομυθοποίηση υποτίθεται του κινηματογραφικού αποτελέσματος λειτουργεί επιπλέον μυθοποιητικά για την κινηματογραφική βιομηχανία, καθώς δείχνει το θαυμαστό τρόπο με το οποίο λειτουργεί αυτή η μηχανή των ψευδαισθήσεων. Οταν όμως πρόκειται για μια απλή, καθημερινή εκπομπή όπως το «Συν και πλην», για παράδειγμα, τι νόημα έχει να παρακολουθούμε επί ώρα τους παρουσιαστές να προσπαθούν να πουν μια φράση και να σκάνε στα γέλια διαρκώς. Αν ήταν έτσι, γιατί δεν αφήνουν τις εκπομπές να εξελίσσονται με τις ζωντανές στιγμές του λάθους και του σαρδάμ. Εκτός αν θεωρούν ότι οι παρουσιαστές είναι κάτι σαν κινηματογραφικοί σταρ και ξετρελαίνεται το κοινό να τους χαζεύει στις προσπάθειές τους να ανταποκριθούν στην ερμηνεία που απαιτούν οι ρόλοι τους. Επειδή όμως τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει, το θέαμα είναι απλώς ανόητο.
Γράφει η Πόπη Διαμαντάκου

	ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (11-01-00)
Οπωσδήποτε γρίπη	Μα, δεν πάθατε γρίπη; Αδύνατον! Τα δελτία ειδήσεων εδώ και τέσσερις ημέρες είναι κατηγορηματικά ως προς αυτό. Θα πάθουμε γρίπη. Το βροντοφωνάζουν οι άνθρωποι πως έρχεται, είναι προ των πυλών, θανατηφόρος μάλιστα, και επειδή δεν υπάρχει τρόπος να γλιτώσουμε προφανώς δεν υπάρχει άλλη πρόταση από το να απευθυνθούμε σε συμβολαιογράφους για διαθήκες. Κάτι τέτοιο κατάλαβα πως υπαινίσσονται τα τρομοκρατικά ρεπορτάζ, απλώς περιμένουν να το καταλάβουμε μόνοι μας. Ε, μα είναι φυσικό να πέσουμε με τα μούτρα στον κίνδυνο της γρίπης, γιατί οι σεισμοί τέλειωσαν, οι πόλεμοι έγιναν μακρινοί δεν μας νοιάζουν και τόσο, άλλο φόβο δεν ανακαλύψαμε, οπότε η «θανατηφόρος γρίπη» μας έρχεται λουκούμι χειμώνα καιρό, για να καθηλωθούμε στις οθόνες. Τουλάχιστον αυτές δεν κρύβουν τον κίνδυνο των μικροβίων που κρύβουν οι ανθρώπινες συναντήσεις. Στην απομόνωση, λοιπόν, για να απολαύσουμε λατινοαμερικάνικα σαπούνια, που έχουν γεμίσει το τηλεοπτικό πρόγραμμα και σπουδαία δελτία ειδήσεων, που ρίχνονται στη μάχη της ενημέρωσης του φιλοθεάμονος κοινού για το πού τραγουδούν διάφοροι νέοι και παλιοί αστέρες της νύχτας και της πίστας. Α! Είναι σπουδαία τα δελτία ειδήσεων, θυμίζουν όλο και περισσότερο οδηγούς της νυχτερινής Αθήνας. Τι δεν είδαμε αυτές τις ημέρες; Τη γιορτή της Ορθοδοξίας στην Ιερουσαλήμ. Εντυπωσιακή, λένε όσοι βρέθηκαν εκεί. Φυσικά βρέθηκε και η ΕΡΤ, αλλά περιορίστηκε σε μερικές τυπικές εικόνες από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να χαιρετάει άλλους ηγέτες και ένα-δύο στιγμιότυπα από τη λειτουργία με τους πατριάρχες. Και όμως έσπευσαν εκεί τα μεγάλα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα, από το CNN και το CBS ώς το BBC World και το TV5, για να αποτυπώσουν εικόνες μιας μεγάλης παράδοσης, όπως είναι η Ορθοδοξία για την ιστορία της Ευρώπης. Εικόνες που περιγράφονται μαγικές από τον εορτασμό που είχε οργανωθεί στην πλατεία των Μάγων για τα 2000 χρόνια από τη γέννηση του Ιησού και που η ΕΡΤ δεν θεώρησε σπουδαίες να μεταφέρει στο ελληνικό κοινό, εκτός από τις τυπικές τής παρουσίας εκεί του Προέδρου της Δημοκρατίας και ένα-δύο στιγμιότυπα από τη λειτουργία με τους πατριάρχες. Το θέμα δεν είναι, βεβαίως, το πώς η κρατική τηλεόραση θα μεταφέρει ή θα αποτυπώσει ένα θρησκευτικό συναίσθημα που έτσι κι αλλιώς δεν αφορά ολόκληρο το κοινό, αλλά πώς θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός καινούργιου κόσμου και της αισθητικής του σεβόμενη το χρέος της στην παράδοση που αποτελεί τις ανθρώπινες ρίζες κάθε τόπου. Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι αυτή η μόδα να δείχνουν ορισμένες εκπομπές σκηνές από την προετοιμασία τους, από σαρδάμ που έκαναν οι παρουσιαστές και λύθηκαν στα γέλια, για παράδειγμα, από τις πάμπολλες προσπάθειες μέχρι να καταφέρουν να πουν στο φακό τη σωστή φράση. Μπορεί κάτι τέτοιο να έχει γούστο για τις κινηματογραφικές ταινίες, όπου η απομυθοποίηση υποτίθεται του κινηματογραφικού αποτελέσματος λειτουργεί επιπλέον μυθοποιητικά για την κινηματογραφική βιομηχανία, καθώς δείχνει το θαυμαστό τρόπο με το οποίο λειτουργεί αυτή η μηχανή των ψευδαισθήσεων. Οταν όμως πρόκειται για μια απλή, καθημερινή εκπομπή όπως το «Συν και πλην», για παράδειγμα, τι νόημα έχει να παρακολουθούμε επί ώρα τους παρουσιαστές να προσπαθούν να πουν μια φράση και να σκάνε στα γέλια διαρκώς. Αν ήταν έτσι, γιατί δεν αφήνουν τις εκπομπές να εξελίσσονται με τις ζωντανές στιγμές του λάθους και του σαρδάμ. Εκτός αν θεωρούν ότι οι παρουσιαστές είναι κάτι σαν κινηματογραφικοί σταρ και ξετρελαίνεται το κοινό να τους χαζεύει στις προσπάθειές τους να ανταποκριθούν στην ερμηνεία που απαιτούν οι ρόλοι τους. Επειδή όμως τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει, το θέαμα είναι απλώς ανόητο. Γράφει η Πόπη Διαμαντάκου