Το άχθος των προσφύγων!

του Βλάση Αγτζίδη

H μόνη χώρα στον κόσμο, που έχει τόσο μεγάλο ποσοστό προσφύγων και προσφυγογενών είναι η Ελλάδα. Πληθυσμός της Ελλάδας είναι αποτέλεσμα των μεγάλων ανακατατάξεων της περιοχής μας και των άγριων εθνικών εκκαθαρίσεων. Η Ανατολική Ρωμυλία, η Ιωνία, ο Πόντος, η Ανατολική Θράκη, οι παραδουβάνιες περιοχές, η Αλεξάνδρεια, η Κωνσταντινούπολη, η Ιμβρος και η Τένεδος, η κατεχόμενη Κύπρος, είναι ανεξίτηλα σημεία της συρρίκνωσης του ελληνισμού.

Το ότι οι πρόσφυγες είναι πλέον ένα από τα κύρια συστατικά της Ελλάδας είναι γνωστό τοις πάσι. Αυτό που είναι άγνωστο είναι το γεγονός ότι έγιναν αιτία μεγάλων οικονομικών εισροών και πλουτισμού κάποιων γηγενών πληθυσμών. Αρχίζοντας από την μικρασιατική καταστροφή, όπου το μεγαλύτερο μέρος της περιβόητης ανταλλάξιμης περιουσίας, έγινε λεία για τους ελλαδικούς γραφειοκράτες και κομματανθρώπους. "Ανταλλάξιμη" ονομάσθηκε η ακίνητη περιουσία που εγκατέλειψαν στην Ελλάδα οι περίπου 300.000 μουσουλμάνοι που έφυγαν το 1923 για την Τουρκία. Η περιουσία αυτή ισοψηφίστηκε με τις ελληνικές περιουσίες που εγκατέλειψαν οι πρόσφυγες στις πατρίδες τους και ήταν κατά 10,1 φορές μεγαλύτερες απ' αυτές των μουσουλμάνων.

Αντί να μοιραστεί η Ανταλλάξιμη περιουσία στους εξαθλιωμένους 1.500.000 πρόσφυγες, όπως προέβλεπε η συνθήκη της Λωζάννης, τέθηκε υπό την διαχείρηση του ελληνικού κράτους. Μόνο το 10% αποδόθηκε στους πρόσφυγες. Το υπόλοιπο εξυπηρέτησε τις ρουσφετολογικές ανάγκες του παλαιοελλαδικού κατεστημένου. Υπήρχαν και συγκεκριμένες περιπτώσεις μαζικής καταπάτησης της περιουσίας αυτής που ανήκε στους πρόσφυγες. Η εκλογική περιφέρεια του Ελευθερίου Βενιζέλου σύσσωμη αντέδρασε στην εγκατάσταση προσφύγων στις περιοχές των μουσουλμάνων που είχαν αναχωρήσει. Και ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπάκουσε στην φωνή της εκλογικής του πελατείας, ανεχόμενος την καταπάτηση των περιουσιών που ανήκαν -με βάση τη συνθήκη της Λωζάννης - στους πρόσφυγες.

Η ιστορία συνεχίστηκε τον μεσοπόλεμο, όταν πολλοί Πόντιοι της πρώην Σοβιετικής Ενωσης -που ουσιαστικά ήταν μικρασιάτες που είχαν εγκλωβιστεί εκεί μετά την μικρασιατική καταστροφή- κατέθεταν τις οικονομίες τους στην Ελληνική Πρεσβεία της Μόσχας για να μεταφερθούν στην Ελλάδα και κατατεθούν στην Εθνική Τράπεζα. Δυστυχώς τότε οι περισσότεροι καταθέτες Πόντιοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από τον ολοκληρωτισμό. Σε λίγο άρχισαν οι διώξεις και οι εκτοπίσεις στην Κεντρική Ασία. Δεν ήταν λίγοι οι Ελλαδικοί υπάλληλοι της Πρεσβείας που πλούτισαν τότε. Αλλά και για όσα τελι κά κατατέθηκαν στην Εθνική Τράπεζα - σημαντικό ποσό σήμερα- η Τράπεζα αυτή ποιεί σήμερα την νήσσαν μην αναγνωρίζοντας τίποτα.

Και ερχόμαστε στο νέο κύμα προσφύγων. Πολλοί από τους γέροντες πρόσφυγες ήταν παιδάκια όταν κατέφευγαν στη Ρωσία από τον μικρασιατικό Πόντο για να γλυτώσουν τις σφαγές των Τούρκων. Ολοι αυτοί θα έπρεπε να είχαν το δικαίωμα, ως μικρασιάτες, να διεκδικήσουν ένα μερίδιο από τα υπόλοιπα της ανταλλάξιμης περιουσίας που διαχειρίζεται τώρα το ΤΑΠΑΠ. Ομως η "πανέξυπνη" ελλαδική γραφειοκρατία είχε διασφαλίσει τα παράνομα συμφέροντά της. Το 1962, με Βασιλικό Διάταγμα, απαγόρευσε την διεκδίκηση δικαιώματος επί της ανταλλάξιμης περιουσίας για όσους πρόσφυγες έφτασαν στην Ελλάδα μετά το 1932. Ετσι, ένα μεγάλο κομμάτι εγκλωβισμένων Μικρασιατών στην Σοβιετική Ενωση αποστερήθηκε των κατοχυρωμένων από τη συνθήκη της Λωζάννης δικαιωμάτων.

Αλλά και με τις ΕΟΚικές εισροές για την αντιμετώπιση του νέου προσφυγικού προβλήματος, εισέρευσαν στην Ελλάδα τεράστια ποσά και αρκετοί γραφειοκράτες, απ' ότι λένε οι κακές γλώσσες, πλούτισαν εις βάρος των προσφύγων. Στην εξαγωγή αυτών των συμπερασμάτων οδηγεί και η ανάλυση της προσφυγικής πολιτικής που ακολουθήθηκε μετά το 1990. Πολιτικής που στηριζόταν σε λογική ασυλοποίησης των προσφύγων από τη μια και οικονομικής διαχείρισης τέτοιας που "έβγαζε μίζες". Το συμπέρασμα πάντως είναι ότι η ελλαδική πολιτική για τους πρόσφυγες έχει, εδώ και 70 χρόνια, μια απίστευτη συνέπεια: αδιαφάνεια, κομπίνες και έλλειψη ευαισθησίας για τα εθνικά ζητήματα!